(Οι σταθμοί του Σταυρού)
του Dietrich Brüggemann
Η Μαρία μεγαλώνει σε μια αυστηρά καθολική οικογένεια μιας μικρής γερμανικής πόλης. Ανήκει σε μία χριστιανική αδελφότητα που υποστηρίζει με φανατισμό την καθαρή πίστη, έχει αποκηρύξει κάθε νεωτερική μεταρρύθμιση ως σατανική και απαιτεί από τα νεαρά της μέλη απόλυτη αφοσίωση και ενσυνείδητη στέρηση των γήινων απολαύσεων. Μέσα σε αυτή την οργανωμένη κοινότητα η δεκατετράχρονη ακούει από τον πνευματικό της ότι τα παιδιά είναι οι μαχητές του Χριστού και ότι μόνο η συσστράτευσή τους σε έναν κοινό αγώνα κατά του κακού, η προσφορά και η θυσία θα τα οδηγήσει στη βασιλεία των ουρανών. Από την άλλη πλευρά στην πολυμελή οικογένεια της Μαρίας κυριαρχεί η δεσποτική μορφή της μητέρας, που αποτελεί τον δεύτερο πόλο επιρροής. Η απάνθρωπη αυστηρότητα και τα διαρκή επικριτικά της σχόλια στη συμπεριφορά της μεγάλης κόρης μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια προσωπικής έκφρασης της σωματικά εύθραυστης και συναισθηματικά ευάλωτης νεαρής ηρωίδας. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον χειραγώγησης, που διαστρεβλώνει με αποκρουστική βιαιότητα κάθε φυσιολογική αντίδραση ως παραβατική, η Μαρία παραμερίζει με ευκολία τα διλήμματα και επιλέγει το σταυρό μαρτυρίου που θα κουβαλήσει για να λυτρώσει και να λυτρωθεί.
Η ταινία παρατηρεί με αυστηρό και θεατρικό τρόπο σε δεκατέσσερα κεφάλαια-σκηνές( που αντιστοιχούν στην καθολική απεικόνιση του δρόμου του μαρτυρίου του Χριστού) τις τελευταίες μέρες μιας δεκατετράχρονης λίγο πριν την τελετή μετάδοσης του αγίου χρίσματος. Χωρισμένη καθαρά σε δεκατέσσερις σταθμούς, από την καταδίκη του Χριστού σε θάνατο μέχρι την ταφή, η ταινία παρακολουθεί σε στατικά μονοπλάνα διάρκειας έως και δεκαπέντε λεπτών την προετοιμασία και το δρόμο του μαρτυρίου της ηρωίδας, από την πτώση μέχρι την τελική της καθαγίαση. Με την κάμερα στατική στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και τα συμμετρικά κινηματογραφικά κάδρα είναι κυρίως οι διάλογοι αλλά και οι επιτηδευμένα μακροσκελείς μονόλογοι που προωθούν την κινηματογραφική αφήγηση. Για να αναδείξουν έτσι εντονότερα το παράλογο ενός θρησκευτικού φονταμενταλισμού που συνήθως δε συνδέεται με τη χριστιανική θρησκεία. Αλλά και να υποβάλουν με έναν ψυχρό και σκληρό τρόπο την ψυχολογική κακοποίηση που υφίσταται η ηρωίδα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η μαγική λύση του τέλους μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο ως ειρωνεία. Εξαιρετική η ερμηνεία της νεαρής Lea van Acken στο ρόλο της Μαρίας, που ενσαρκώνει τόσο οπτικά όσο και δραματικά τη στερεότυπη εικόνα της αγίας.
της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]
