του Hossein Amini

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Patricia Highsmith, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του σεναριογράφου Hossein Amini - μεταξύ άλλων και τα Jude (1996), The Wings of the Dove (1997)- ακολουθεί τα χνάρια των παλιών φιλμ-νουάρ διαποτισμένη από στοιχεία χιτσκοκικού σασπένς. Με φόντο την Ελλάδα των αρχών του 60 η ταινία ξεκινάει παρακολουθώντας ένα εύπορο ζευγάρι αμερικανών τουριστών -στους ρόλους οι Kirsten Dunst, Viggo Mortensen- από τις στήλες της Ακρόπολης και τα γραφικά στενά της Πλάκας ως τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα κομψά καφέ της Αθήνας της εποχής. Η συνάντηση του ζεύγους με γοητευτικό νεαρό Αμερικάνο, που εργάζεται ως ξεναγός στην Αθήνα αλλά στην πραγματικότητα ζει από μικροαπάτες, θα δώσει  νέο ενδιαφέρον στο ταξίδι τους,-κυρίως για την ελκυστική και πολύ νεότερη σύζυγο- ενώ ένα ακούσιο έγκλημα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου  θα φέρει στην επιφάνεια το κρυμμένο παρελθόν του συζύγου. Από το σημείο αυτό και με τους ήρωες πλέον αλληλοεξαρτώμενους και δέσμιους των γεγονότων αλλά και των συναισθημάτων τους η ταινία εξελίσσεται σε αστυνομική ταινία δράσης. Από την Αθήνα στην Κρήτη, όπου διαδραματίζεται ένα μεγάλο μέρος της ταινίας και από εκεί για λίγο στην Κωνσταντινούπολη ο θεατής παρακολουθεί με αγωνία ένα ανθρωποκυνηγητό με εντάσεις, υφέσεις και συνεχείς ανατροπές.
Προσπαθώντας να δημιουργήσει και μια ταινία χαρακτήρων, όπως θα ταίριαζε σε μία γνήσια μεταφορά του σύνθετου μυθιστορηματικού σύμπαντος της Highsmith, ο Amini παραμένει τελικά στην επιφανειακή  εξιστόρηση γεγονότων, κατασκευάζοντας  μια εξωτικής ατμόσφαιρας ταινία και δίνοντας περισσότερο έμφαση στα τουριστικά στοιχεία παρά στα ψυχολογικά συμπλέγματα και στις σκοτεινές προθέσεις των ηρώων του. Παρά τις καλές ερμηνείες των αντρικών κυρίως χαρακτήρων και την ένταση σκηνών που παραπέμπουν στον κινηματογράφο του Χίτσκοκ, η ταινία φαίνεται να εγκλωβίζεται  στη στυλάτη εικόνα της και σε διαλόγους που δεν εμβαθύνουν στη δυναμική των σχέσεων. Η ζήλια και ο φθόνος, το ψέμα και η υποκρισία, ο δόλος και η ερωτική επιθυμία  ενυπάρχουν στους περιπλανώμενους ήρωες, δεν αναδεικνύουν όμως ποτέ τις αδιόρατες ομοιότητες ή τις ουσιαστικές αντιπαραθέσεις τους. Η ιδιαίτερη έμφαση που δίνεται στην απόδοση σχέσης πατέρας-γιού μεταξύ των δύο αντρών καταλήγει αμήχανα και  χωρίς να ολοκληρώνεται. Η ενοχή, ως κεντρικό στοιχείο αυτής της σχέσης δε βγαίνει ποτέ στην επιφάνεια καθιστώντας έτσι την ταινία μια γοητευτική αλλά εφήμερη κινηματογραφική περιπέτεια.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]