των Ian Forsyth & Jane Pollard
Μία μέρα στη ζωή του Nick Cave. Από το πρωινό ξύπνημα μέχρι τη νυχτερινή του περιπλάνηση στην παραλία του Brighton, όπου έχει εγκατασταθεί με την οικογένειά του. Μόνο που αυτή η μέρα δεν παρακολουθεί την καθημερινότητά του, όπως θα περίμενε κανείς από μια ταινία τεκμηρίωσης. Δε συναρμολογεί προσωπικά στοιχεία για να συνθέσει το βιογραφικό του καλτ καλλιτέχνη. Ούτε ακολουθεί τις συμβάσεις ενός μουσικού ντοκιμαντέρ, στο οποίο συνήθως προβάλλονται ηχογραφήσεις, συνεντεύξεις, συναυλίες. Το 20000 days on Earth δεν είναι τίποτα από όλα αυτά και όλα αυτά μαζί. Πρόκειται για μια κατασκευή, που κινείται ανάμεσα σε ατμοσφαιρική ταινία με διάσπαρτα στοιχεία φιλμ-νουάρ και σε ντοκιμαντέρ-πορτρέτο, που συνδυάζει το σοβαρό με το παιγνιώδες. Το φανταστικό με το πραγματικό εναλλάσσονται συνεχώς σε αυτό το κινηματογραφικό ντεμπούτο των Ian Forsyth και Jane Pollard, καλλιτεχνών με τους οποίους ο δημιουργός έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν. Ίσως το μόνο καθαρά βιογραφικό κομμάτι της ταινίας να είναι και το πιο πειραματικό: το τρίλεπτο εκκωφαντικό βίντεο της εισαγωγής, όπου περνάνε με ένα καταιγιστικό fast motion μοντάζ εικόνες από τις προηγούμενες 19999 μέρες της ζωής του καλλιτέχνη.
Στην ταινία ο Cave παρουσιάζεται από την αρχή ως χειμαρρώδης αφηγητής ιστοριών. Κυρίως όμως εκφράζει με ποιητική διάθεση αλλά και με ανατρεπτικό χιούμορ τις αντιλήψεις του για τη ζωή και την τέχνη. Έχει μάλιστα μια ιδιαίτερη ικανότητα να αφηγείται, με τρόπο άλλοτε ειλικρινή και βαθιά εξομολογητικό και άλλοτε διφορούμενο και αυτοσαρκαστικό. Το σκοτεινό όμως στοιχείο που καλύπτει την persona του παραμένει ως το τέλος ανέγγιχτο. Αυτή η δημιουργική έμπνευση που τον ωθεί να μεταμορφώνει και να μεταμορφώνεται δεν μας αποκαλύπτεται στην πραγματικότητα ποτέ.
Η ταινία κινείται πάνω σε τρεις βασικούς άξονες που συνδέονται χαλαρά μεταξύ τους. Πρόκειται για σκηνοθετημένες ψευδο-ρεαλιστικές σκηνές που εμπεριέχουν στοιχεία αυτοσχεδιασμού. Και πρώτα από όλα η συνάντηση με έναν «ψυχαναλυτή», στον οποίο ο τραγουδιστής δίνει στην ουσία συνέντευξη. Εδώ μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, τη σχέση με τον πατέρα του, την πρώτη ερωτική του εμπειρία, την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά. Αλλά και για τις απόψεις του για τον έρωτα και το γάμο, τη θρησκεία, τη διαδικασία της μουσικής σύνθεσης. Για αυτά που τον γοητεύουν και αυτά που τον τρομάζουν. Στη συνέχεια μία επίσκεψη στο προσωπικό του αρχείο του δίνει την ευκαιρία να θυμηθεί την εποχή των Birthday Party και των άγριων χρόνων του Βερολίνου, ξεφυλλίζοντας φωτογραφίες, επιστολές και προσωπικές σημειώσεις. Εδώ ξεκλειδώνονται μνήμες και διαβάζονται στίχοι από προσωπικά σημειωματάρια αποκαλύπτοντας κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές του καλλιτέχνη. Τέλος οι τρεις διαδρομές του Cave με το αυτοκίνητό του και συνεπιβάτες παλιούς συνεργάτες του , διαδρομές που κυμαίνονται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, γίνονται η αφορμή για μια σειρά διαλόγων με πρόσωπα που έπαιξαν διαφορετικό ρόλο στη ζωή του, τη στιγμάτισαν με κάποιο τρόπο και στοίχειωσαν το μυαλό του. (Μεταξύ αυτών ο γερμανός κιθαρίστας των Bad Seeds Blixa Bargeld και η γνωστή τραγουδίστρια Kylie Minogue). Ανάμεσα σε αυτούς τους τρείς άξονες η ταινία παρακολουθεί τον Cave να επισκέπτεται το στενό συνεργάτη του Warren Ellis και να ηχογραφεί κομμάτια από το «Push the Sky Away», ένα από τα πιο δυνατά μέρη της ταινίας για τους λάτρεις της μουσικής του. Ιδιαίτερα η συναυλιακή σκηνή του τέλους, όπου ο μύθος της εναλλακτικής μουσικής σκηνής ερμηνεύει με συγκλονιστικό τρόπο τον θριαμβικό ύμνο της αναγέννησης του Jubilee Street, όχι μόνο μεταφέρει κάτι από την ατμόσφαιρα των σκοτεινών εμμονών και της Αποκάλυψης που χαρακτηρίζουν το έργο του, αλλά και προβάλλει το στοιχείο της μεταμόρφωσης, που στην ταινία επανέρχεται ως το σημαντικότερο της κοσμοθεωρίας του.
της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]
