(Βρωμοπαλιάνθρωποι)
του Juri Rechinsky

Ζοφερή στους τόνους και σκοτεινή στα χρώματα απεικόνιση μιας κοινότητας τοξικομανών στην Οδησσό, το ντοκιμαντέρ αυτό σκιαγραφεί πρόσωπα που ζουν μια ζωή χωρίς ελπίδα.
Η αφήγηση αποτελείται από 3 μέρη. Στο πρώτο που φέρει τον εύγλωττο τίτλο Παιδική ηλικία, ο σκηνοθέτης παρακολουθεί μια ομάδα εξαρτημένων παιδιών που ζουν υπό άθλιες συνθήκες σ’ ένα εγκαταλειμμένο κτήριο. Πρόσωπα ανέκφραστα, φωνή τρεμάμενη, βλέμμα απλανές, βάδισμα αργό ασταθές, σώματα άτονα. Ζουν επαιτώντας ή συλλέγοντας μέταλλο. Η σύριγγα που αδειάζει τις ουσίες και γεμίζει αίμα.
Το δεύτερο μέρος –υπό τον τίτλο Μητέρα- δυο χρόνια μετά παρακολουθεί ένα από τα μέλη  της παρέας, καθώς επιστρέφει στο χωρίο αναζητώντας τη μητέρα του. Την απογοήτευση για την απουσία της διαδέχεται η δυσφήμηση της από τους πρώην εραστές της. Ενώ στο τρίτο μέρος με τον τίτλο Αγάπη, κεντρικά πρόσωπα είναι ένα ζευγάρι ερωτευμένων τοξικομανών που περιμένουν το πρώτο τους παιδί.  Γρήγορα όμως οι φωτεινές ακτίνες της ελπίδας θα σβήσουν… 
Η σκηνοθεσία εστιάζει σ’ αυτά τα πρόσωπα που μοιάζουν να προέρχονται από το βασίλειο των σκιών. Αποκαλύπτει το οικογενειακό τους περιβάλλον και σκιαγραφεί το συναισθηματικό τους τοπίο: η απόρριψη, η εγκατάλειψη, η απουσία της αγάπης τα σημαδεύουν . Γεμάτο σκληρές εικόνες μιας άγριας ζωής, λογοτεχνικό ανάλογο του οποίου είναι τα μυθιστορήματα του  Charles Dickens, το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια εφιαλτική στον τόνο καταγραφή της ανθρώπινης εξαθλίωσης. 

Δημήτρης Μπάμπας