(Ζήτω η ελευθερία)
του Roberto Andò

Επικεντρωμένη σε δύο διαφορετικά πρόσωπα που όμως διαθέτουν την ίδια όψη, η ταινία είναι μια πολιτική στη θεματολογία της κωμωδία, ένθετη, όμως, με στοιχεία δράματος.
Ο Enrico Oliveri, ο κεντρικός χαρακτήρας της αφήγησης που υποδύεται ο εξαιρετικός ιταλός ηθοποιός Toni Servillo (La grande bellezza, Bella addormentata, Il Divo), είναι ένας πολιτικός αντιμέτωπος με αυτό που στη ψυχολογία αποκαλείται burn out, δηλαδή το «σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης». Η έξοδος του από τον ασφυκτικό κλοιό που τον περιβάλλει τον οδηγεί στο Παρίσι. Εκεί βρίσκει καταφύγιο στην οικογένεια της πρώην φίλης του Danielle (στο ρόλο η Valeria Bruni Tedeschi). Το κενό του στην πολιτική σκηνή καλύπτεται από τον δίδυμο αδελφό του Giovanni Ernani, έναν φιλόσοφο –συγγραφέα που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα (το ρόλο επίσης υποδύεται ο Toni Servillo). Η αντισυμβατική παρουσία του Giovanni Ernani στην πολιτική σκηνή πυροδοτεί το ενδιαφέρον.
Κινούμενη ως προς το θέμα στον ίδιο χώρο με την ταινία Habemus Papam του Nanni Moretti, η ταινία αντιπαραθέτει δύο κόσμους. Ο πρώτος είναι η πολιτική στην πιο συμβατική της μορφή, ένα σύμπαν στεγνό από συναίσθημα, όπου οι συγκρούσεις στρογγυλεύονται και ο λόγος είναι γεμάτος κοινοτυπίες, χωρίς αιχμές. Είναι ο κόσμος του Enrico Oliveri: πρόσωπο που προσφέρει το δραματικό τόνο στην αφήγηση, ένα άτομο που χαρακτηρίζεται από ψυχρότητα, πλήρως υποταγμένος σε ό,τι οι μηχανισμοί της πολιτικής επιβάλλουν. Αντιθέτως, ο δεύτερος κόσμος είναι το σύμπαν της αληθινής ζωής και αυτό το εκπροσωπεί ο δίδυμος αδελφός του Giovanni Ernani: αυτός είναι ένας κόσμος όπου το παράλογο αντιπαρατίθεται με το συμβατικό και το παραγκωνίζει. Η θερμότητα στο βλέμμα του, το ατίθασο και απρόβλεπτο του, η οξύτητα του πνευματώδους λόγου του είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά στη σχεδίαση αυτού του ενδιαφέροντος χαρακτήρα -αυτό το πρόσωπο είναι εξάλλου υπεύθυνο για το κωμικό τονισμό της ταινίας.
Το κωμικό της ταινίας –που αναδύεται μέσα  από τη σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων- είναι αναμφίβολα επίκαιρο, αφού χρησιμοποιείται ως πρόφαση για μια κριτική στον τρόπο που ασκείται η πολιτική στις δημοκρατίες της Ευρώπης. Ωστόσο, αυτή η κριτική μένει μετέωρη, αφού δεν είναι αυτός ο στόχος της σκηνοθεσίας.
 Ό, τι ενδιαφέρει την σκηνοθεσία είναι να ορίσει μια πλατφόρμα, ένα χώρο για να αναπτυχθεί, χωρίς περιορισμούς, το υποκριτικό ταλέντο του Toni Servillo: η αντιπαράθεση των δυο τόσο αντίθετων στη σχεδίαση τους χαρακτήρων, μέσα στην ίδια δραματική πλοκή, είναι ένα υποκριτικό στοίχημα που κερδίζει ο Toni Servillo. Αυτός είναι επίσης και ο πιο σημαντικός λόγος για την παρακολούθηση της ταινίας.

Δημήτρης Μπάμπας