του Luchino Visconti

27 Μαΐου 1866. Στο Teatro La Fenice της Βενετίας παίζεται η όπερα Il Trovatore. Η παράσταση γίνεται αφορμή να διαδηλώσει το κοινό τον αλυτρωτισμό του, και ο πατριώτης μαρκήσιος Ουσόνι προκαλεί σε μονομαχία το λοχαγό Φραντς Μάλερ. Για να βοηθήσει τον Ουσόνι, η εξαδέλφη του, κόμισσα Λίβια Σερπιέρι -που διακατέχεται και αυτή από φιλελεύθερα αισθήματα, μολονότι ο σύζυγός της είναι πιστός υπήκοος του αυτοκρατορικού καθεστώτος- προσεγγίζει τον Mάλερ. Ο λοχαγός δέχεται να μη μονομαχήσει, ο Ουσόνι εξορίζεται και η Λίβια γίνεται ερωμένη του λοχαγού. Όταν εκείνος την εγκαταλείπει, εκείνη τον αναζητά σ' όλη τη Βενετία...
Μελόδραμα έντονων και ακραίων αισθημάτων, η μουσική και η όπερα, η «μαγεία» των χρωμάτων (ηχητικών και οπτικών), η  «μαγεία» των κινήσεων, των βλεμμάτων, των εικόνων και των αισθημάτων. Ερωτική ιστορία που γίνεται  ιστορικό ντοκουμέντο, σύνθεση αριστοκρατικής κομψότητας και ζοφερής παρακμής.Τα πρόσωπα και η ιστορία εικονογραφημένα πάνω στα κτίρια, τα κανάλια, και στους τενούς δρόμους μιας γοητευτικής πόλης.
«Ο Νεορεαλισμός βρισκόταν σε αδιέξοδο. Επρεπε να προχωρήσουμε παραπέρα. Αυτό προσπάθησα με το Senso». Με τα λόγια αυτά, ο Luchino Visconti συνοψίζει την πρόθεσή του να παραμερίσει το ρεαλισμό και να ανοιχτεί κυρίως προς την όπερα, συνθέτοντας μια αριστουργηματική τοιχογραφία της ιταλικής ιστορίας, του τέλους του 19ου αιώνα, ενώ στο περιθώριο ξεδιπλώνεται η καταστροφική ερωτική περιπέτεια της κόμισσας Σερπιέρι.

Senso (Έτσι τελείωσε μια μεγάλη αγάπη /Λίβια, μια αδίστακτη κόμμισα) Σκηνοθεσία: Luchino Visconti. Σενάριο: Luchino Visconti, Suso Cecchi D'Amico, βασ. στην ομότιτλη νουβέλα του Camillo Boito. Φωτογραφία: G.R. Aldo, Robert Krasker. Μουσική: Συμφωνία αρ. 7 σε μι μείζονα του Anton Bruckner. Ηθοποιοί: Alida Valli, Farley Granger, Massimo Girotti, Heinz Moog, Rina Morelli. Διάρκεια: 121'. Έγχρωμη. Iταλία, 1954.

(δ.τ.)