των Fabio Grassadonia & Antonio Piazza
(οι δηλώσεις των σκηνουθετών)

Έχουμε συνηθίσει να εργαζόμαστε μαζί. Είναι μια απόφαση που πήραμε χρόνια πριν, όταν αρχίσαμε να γράφουμε σενάρια. Είμαστε και οι δύο από το Παλέρμο στη Σικελία και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο στον οποίο ανήκουμε, από την ίδια οπτική γωνία. Το να σκηνοθετούμε μαζί ήταν μόνο η φυσική συνέπεια μιας διαδικασίας, το επιστέγασμα μιας μακράς διαδρομής.
(...)
Η συνάντηση μεταξύ των δύο βασικών χαρακτήρων δημιουργεί ένα επικίνδυνο ρήγμα, μια προσωρινή αποδέσμευση από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την πολύ επικίνδυνη επιλογή της ελευθερίας του να επιλέγεις. Μια απροσδόκητη στιγμή χάριτος. Αυτό είναι το είδος του θαύματος που ο κόσμος φοβάται και χρειάζεται περισσότερο.
Χάρη στα δύο διαφορετικά επίπεδα τύφλωσης, την ηθική τύφλωση του Σάλβο που αντιπαρατίθεται στην σωματική τύφλωση της Ρίτα, και το πώς αυτό καθορίζει  τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και την ιστορία, έχουμε προσπαθήσει να ξυπνήσουμε τα συναισθήματα και τις επιθυμίες του θεατή αφαιρώντας την αίσθηση της όρασης, έτσι ώστε να παράγει το συναίσθημα, αντιστεκόμενος στο συναίσθημα,  χωρίς ποτέ να δίνουμε μεγάλη έμφαση σε αυτό.
Η ταινία ξεκινά δυναμικά, με μακρά δράση και μια σκηνή κυνηγητού, η οποία συνειδητά μας οδηγεί στο θρίλερ, όμως κάποιες ενδείξεις της μελλοντικής εξέλιξης είναι ήδη παρούσες. Θέλαμε ο θεατής να οδηγείται στην ταινία από την γρήγορη διαδοχή σκηνών που αρχίζουν με την απόπειρα δολοφονίας. Κάτι καταπληκτικό συμβαίνει, που ανατρέπει πλήρως τη ζωή των δύο βασικών χαρακτήρων. Και ακόμα και η ιστορία και το φιλμάρισμα αλλάζει απότομα πορεία. Νομίζαμε ότι ήμασταν σε ένα είδος ιστορίας και βρισκόμαστε ξαφνικά σε μια άλλη ιστορία που γεννήθηκε από την πρώτη. Ως θεατές σταδιακά συντασσόμαστε σε αυτή τη νέα ιστορία, όπως ακριβώς ο Σάλβο και η Ρίτα   κατρακύλησαν σε αυτό, αναγκάστηκαν να  γνωρίσουν ο ένας τον άλλο και να συμβιβαστούν με αυτή την εμπειρία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)