(Free Fall)
του György Pálfi
Γνωστός κυρίως από τις ταινίες- ασκήσεις στο γκροτέσκο Taxidermia (2006), Hukkle (2002), ο Ούγγρος δημιουργός υπηρετεί με πίστη μια κεντροευρωπαϊκή αντίληψη για το σινεμά που προκρίνει αντί του ρεαλισμού, το φανταστικό και το παράλογο.
Μια πολυκατοικία. Το ασανσέρ έχει χαλάσει. Η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, μια ηλικιωμένη φορτωμένη με ψώνια, ανεβαίνει τις σκάλες. Όταν φθάνει στο διαμέρισμα υφίσταται την γκρίνια του συζύγου της. Και γι’ αυτό αποφασίζει να κατέβει στο ισόγειο πέφτοντας. Επιβιώνοντας της ελεύθερης πτώσης στο κενό, η ηρωίδα επαναλαμβάνει πάλι την άνοδό της. Κατά τη διάρκεια της ανόδου της, και στο πέρασμα της από κάθε όροφο, μια μικρή ιστορία διαδραματίζεται στα διαμερίσματα που περνά.
Μέσα σ’ ένα αποστειρωμένο διαμέρισμα, ένα ζευγάρι τυλιγμένο σε μια διαφανή πλαστική μεμβράνη προσπαθεί να κάνει σεξ. Στο πάρτι ενός ζευγαριού, η γυναίκα περιφέρεται γυμνή. Στο ιατρείο ενός γυναικολόγου, μια νεαρή μητέρα θα υποστεί μια επέμβαση. Ένας πιτσιρικάς με μεγάλη φαντασία και ένας ταύρος. Μια γυναίκα με δύο άνδρες και οι περιπέτειες της συμβίωσης, στους ρυθμούς ενός τηλεοπτικού sitcom. Οι ασκήσεις γιόγκα μιας ομάδας .
Η κάθε ιστορία χαρακτηρίζεται από ένα διαφορετικό σκηνοθετικό ύφος και τόνους που κυμαίνονται από κωμικοί έως αυτούς μιας ταινίας τρόμου. Ωστόσο, το κοινό στοιχείο όλων είναι ότι κέντρο βρίσκουμε την άρνηση- αντίσταση στην καταδυνάστευση που επιβάλλει ο ρεαλισμός: είναι το γκροτέσκο, το παράλογο, μια σουρεαλιστική οπτική πάνω στην αφήγηση που ενώνει αυτές τις διαφορετικού ύφους και χαρακτήρα ιστορίες. Παράλληλα, στο κέντρο της κάθε αφήγησης βρίσκεται ένα πρόσωπο που βιώνει μια κόπωση, που κατατρύχεται από ένα άγχος, που ζει μια κατάσταση τρόμου -φόβου που σημαδεύει την ύπαρξή του: το άγχος του νεαρού για απολύμανση, το άγχος –ανία της νεαρής γυμνής οικοδέσποινας στο πάρτι, τα αβάσταχτα βάρη της μητρότητας που οδηγούν τη νεαρή γυναίκα στο γυναικολόγο, οι φοβίες του παιδιού κ.λπ. Αυτά τα άγχη και τις φοβίες κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι έχουν μια κοινωνική βάση: και γι’ αυτό από την ταινία δεν απουσιάζει ένα τόνος κοινωνικής κριτικής.
Όπως συμβαίνει σε κάθε σουρεαλιστικού ύφους αφήγηση, το αίτημα των ηρώων είναι η με κάθε τίμημα απελευθέρωσή τους από τα δεσμά του άγχους και του φόβου…
Δημήτρης Μπάμπας
Υ.Γ. Η ταινία βραβεύτηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, Σκηνοθεσίας και το Βραβείο Europa Cinemas Label στο Φεστιβάλ Karlovy Vary 2014.
