του Abel Ferrara

Το «Καλώς ήλθατε στη Νέα Υόρκη»/ Welcome to New York του Αμπέλ Φεράρα/ Abel Ferrara βασίζεται στην πολύκροτη υπόθεση Στρος-Καν. Η ταινία παρακολουθεί τον ασυγκράτητο σεξομανή Ζόρζ Ντεβερό (Ζεράρ Ντεπαρντιέ/ Gérard Depardieu), πρόεδρο ενός χρηματοπιστωτικού οργανισμού με μεγάλες πολιτικές φιλοδοξίες, να φλερτάρει ακατάπαυστα και να πολιορκεί ό,τι κινείται, από μια δημοσιογράφο που έρχεται να του πάρει συνέντευξη μέχρι και την κόρη ενός γνωστού του που συναντάει σε μια γκαλερί, ενώ τον ελεύθερο χρόνο του τον περνάει σε όργια με σαμπάνιες, ναρκωτικά και πόρνες. Τα πράγματα ξεφεύγουν όμως όταν, κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού στη Νέα Υόρκη, εξαναγκάζει την καμαριέρα του ξενοδοχείου να του κάνει στοματικό έρωτα. Εκείνη τον καταγγέλει κι από εκεί και πέρα ξεκινάει η παρακμή του ήρωα, με αποκορύφωμα τη ζοφερή σκηνή στη φυλακή όπου ο Ντεβερό υποβάλλεται σε πλήρη σωματική έρευνα και υπομένει διάφορους εξευτελισμούς από τους φύλακες. Όπως και με τον Στρος Καν, το αποτέλεμα αυτών των κατηγοριών είναι να χάσει τη θέση του και να μπει τέλος στις φιλοδοξίες του να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Πέραν από το συμβάν με την καμαριέρα, το οποίο απεικονίζεται ξεκάθαρα ως βιασμός, ο σκηνοθέτης ακολουθεί πιστά το χρονικό και τους τόπους των γεγονότων (μάλιστα η φυλακή της ταίνιας είναι η ίδια φυλακή όπου κρατήθηκε ο Στρος-Καν), κάνοντας την ταινία να αγγίζει τα όρια του ντοκιμαντέρ. Ο Φεράρα δεν εστιάζει την προσοχή του ούτε στη μαρτυρία της καμαριέρας, ούτε στις διάφορες θεωρίες συνομωσίας που κυκλοφόρησαν γύρω από το σκάνδαλο, γιατί εκείνο που τον ενδιαφέρει κυρίως είναι ο χαρακτήρας του Ντεβερό. Πώς ο ήρωας ρισκάρει ολόκληρη την καριέρα του για μια καμαριέρα ενώ μπορεί να αγοράσει οποιαδήποτε γυναίκα θέλει; Η απάντηση είναι ότι ο πλούτος και η εξουσία τον έχουν διαφθείρει τόσο που θεωρεί τον εαυτό του πάνω από τον νόμο. Ο Ντεβερό είναι τόσο χυδαίος κι άχαρος που είναι δύσκολο να τον συμπαθήσεις, αν και η ερμηνεία του Ντεπαρντιέ καταφέρνει να του δώσει λίγη ανθρωπιά. Οι υποκριτικές του προσπάθειες όμως δεν αρκούν για να σώσουν ούτε τον χαρακτήρα που παραμένει ημιτελής και δεν μας πείθει, ούτε την ταινία η οποία μοιάζει ασυνάρτητη και άνευ λόγου μακροσκελής.   

της Καρολίνας Δημοπούλου