(Αυτοί είναι οι κανόνες)
του Ognjen Sviličić

Η οικογενειακή ζωή ενός μεσήλικου ζευγαριού, εγκατεστημένου στα γκρίζα προάστια του Ζάγκρεμπ, θα διαταραχθεί ανεπανόρθωτα από ένα μοιραίο γεγονός. Ο άγριος ξυλοδαρμός του δεκαεφτάχρονου γιου τους από συμμαθητή του, θα κλονίσει την ήρεμη, σχεδόν άτονη καθημερινότητά τους, ενώ παράλληλα θα τους φέρει αντιμέτωπους με τη φυσική βία που υπόβοσκε κάτω από την ψευδεπίγραφη ασφάλεια τους. Αλλά και με το παράλογο ενός κοινωνικού συστήματος, εξίσου βίαιου και εγκληματικού.
Με νηφάλια ρεαλιστική ματιά και εξαιρετική οικονομία στη χρήση των μέσων, ο κροάτης σκηνοθέτης Ognjen Sviličić/ Όγκνιεν Σβίλιτσιτς, παρακολουθεί την εξέλιξη ενός οικογενειακού δράματος, αποκαλύπτοντας κλιμακωτά τις απρόβλεπτα τραγικές του συνέπειες. Ο Sviličić θέτει στο επίκεντρο της ταινίας του το ζευγάρι των γονιών, τη μεταξύ τους σχέση και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν μια απροσδόκητα σκληρή κατάσταση που τους υπερβαίνει. Οι χαρακτήρες του διαγράφονται μέσα από τους λιτούς διαλόγους, τα βλέμματα, τις μικρές σιωπές που μεσολαβούν. Αν και εξίσου άνευροι ,οι γονείς αποκλίνουν ως προς τη στάση τους απέναντι στο μοναδικό τους γιο. Ο πατέρας ιδιαίτερα ήπιος και μετριοπαθής, αποφεύγει τις συγκρούσεις. Η μητέρα πιο στενόχωρη και καταπιεστική, διατηρεί ωστόσο μια στωικότητα, σχεδόν παθητική. Κάτω από τους συγκρατημένους τόνους και τη συγκατάβαση κρύβεται κάτι το αδιόρατα ανησυχητικό. Και σε αυτό συμβάλλουν ο αυστηρός, μινιμαλιστικός τρόπος της αφήγησης, η απουσία ήχου, τα στατικά πλάνα που εστιάζουν στον περιβάλλοντα καταθλιπτικό χώρο. Ξεκινώντας από το κλειστό οικιακό τους περιβάλλον και ακολουθώντας τους στους δημόσιους χώρους ενός παρηκμασμένου πρώην σοσιαλιστικού συστήματος(τα νοσοκομεία και το αστυνομικό τμήμα) ο Sviličić βγάζει σταδιακά στην επιφάνεια την απορία μιας κοινωνίας πειθήνιας αλλά και ανυπεράσπιστης μπροστά στην αδιαφορία και την ανικανότητα ενός ψυχρού και απάνθρωπου γραφειοκρατικού συστήματος. Η δυσκολία τους να κατανοήσουν τους λόγους, να πιστέψουν και να αποδεχτούν το ίδιο το γεγονός είναι από τα κομβικά σημεία της ταινίας. Παρόλα αυτά αίσθηση προκαλεί η απουσία έντονης συναισθηματικής αντίδρασης από πλευράς των γονιών, με εξαίρεση την απεγνωσμένη πράξη αντεκδίκησης του πατέρα. Η τελική αποδοχή του τραγικού γεγονότος ως τετελεσμένου και η καταφυγή τους με μεγαλύτερο ζήλο στη ρουτίνα της πρότερης καθημερινότητας μπορεί να λειτουργεί καθαρτικά, είναι όμως τραγικότερη και από την ίδια την απώλεια.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]