του Guillaume Nicloux

Ο Michel Houellebecq / Μισέλ Ουελμπέκ είναι ένας γνωστός γάλλος συγγραφέας , τιμημένος με το Βραβείο Γκονκούρ (2010). Όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν μεταφρασμένα στα ελληνικά (από τις εκδόσεις της Εστίας), κάποια μάλιστα απ’ αυτά έχουν μεταφερθεί και στον κινηματογράφο. Το 2011 ο Michel Houellebecq δεν παρουσιάστηκε στις προγραμματισμένες του δημόσιες εμφανίσεις και φήμες ότι απήχθη δημοσιεύθηκαν στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης. Όταν λίγες μέρες αργότερα εμφανίσθηκε ξανά δημόσια δεν έδωσε καμία εξήγηση και το γεγονός αυτό καλύφθηκε από ένα μυστήριο που ποτέ δεν διαλευκάνθηκε.
Ο Guillaume Nicloux παίρνει το γεγονός της υποτιθέμενης «απαγωγής» και το αναπλάθει: η πρώτη του ύλη και η σημαντικότερη όλων, είναι ίδιος ο Michel Houellebecq που υποδύεται τον εαυτό του. Και είναι ακριβώς αυτή η συμμετοχή του που ενισχύει την σκηνοθετική διαχείριση: η ταινία που ο Guillaume Nicloux γυρίζει μοιάζει ως μια ντοκιμαντερίστικης στο ύφος αναπαράσταση της απαγωγής.
Αν για κάτι ξεχωρίζει η ταινία είναι η ίδια η παρουσία του συγγραφέα που βρίσκεται συνεχώς στο κέντρο της εικόνας. Το γεγονός της συμμετοχής του σε γεγονότα που κατά τον τύπο είναι πολύ πιθανόν να συνέβησαν, αλλά και μικρές λεπτομέρειες στην υπόθεση της ταινίας που είναι έκφραση των εμμονών του -όπως η σχέση με την πόρνη-, κάνουν την ταινία καταρχάς να είναι ένα ανορθόδοξο «λογοτεχνικό» πορτραίτο. Αναμφίβολα είναι ο ναρκισσισμός που έχει ο σκηνοθέτης να διαχειριστεί, ωστόσο, την ίδια στιγμή που αυτός εκτίθεται, υπονομεύεται από τον ίδιο τον συγγραφέα με τις ισχυρές δόσεις αυτοσαρκασμού και μια συχνά ειρωνική σκηνοθετική οπτική. Επιπλέον των προηγουμένων είναι και η άκρως ενδιαφέρουσα αντίθεση που δημιουργείται ανάμεσα στον διανοούμενο Michel Houellebecq και τους ταπεινής μόρφωσης απαγωγείς του. Υπεύθυνη για πάρα πολλές και απολαυστικότατες κωμικές στιγμές της αφήγησης, η αντίθεση αυτή ανάμεσα στο «χαμηλό» και το «υψηλό» δημιουργεί μια σύγκριση. Ακριβώς απόρροια αυτής είναι ότι υπερτονίζεται ό,τι εντέλει συνιστά την «αχίλλειο πτέρνα» της υψηλής κουλτούρας: δηλαδή ο ναρκισσισμό της.
 
Δημήτρης Μπάμπας