του Luchino Visconti

Η Μανταλένα Τσεκόνι, μια απλή γυναίκα του λαού, που μένει σε μια φτωχογειτονιά της Ρώμης, τυφλωμένη από τη μητρική αγάπη, ονειρεύεται ένα λαμπρό μέλλον για τη μικρή της κόρη και θέλει να την κάνει σταρ του σινεμά! Το όνειρο αυτό τής γίνεται έμμονη ιδέα και για να το πραγματοποιήσει θυσιάζει τα πάντα. Η μεγάλη ευκαιρία έρχεται όταν προκηρύσσεται ένας διαγωνισμός νέων ταλέντων. Η κόρη επιλέγεται, αλλά στο τέλος η Μανταλένα αρνείται να υπογράψει το συμβόλαιο που τής προσφέρεται, καθώς στη διάρκεια αυτής της διαδρομής συνειδητοποιεί την ψευτιά και την υποκρισία του κόσμου του θεάματος και των εμπόρων της αυταπάτης…
Ακόμα πολύ κοντά στον νεορεαλισμό -είμαστε στα 1952- και σε σενάριο του Τσέζαρε Τζαβατίνι, βασικού πρωτεργάτη αυτού του σημαντικού κινηματογραφικού κινήματος, ο Λουκίνο Βισκόντι/ Luchino Visconti στο Bellissima (σημαίνει «πανέμορφη»), κάνει ένα έξοχο διττό σχόλιο για τον κόσμο των λαϊκών φτωχογειτονιών και τους ανθρώπους του και ταυτόχρονα για το ίδιο το σινεμά. Από τη μια μεριά, η εκθαμβωτική όσο και απατηλή λάμψη του κινηματογραφικού ονείρου και από την άλλη, ο αυθεντικός κόσμος των αμόρφωτων λαϊκών ανθρώπων, που με σπάνιο ήθος και ευγένεια ψυχής επιλέγουν να μην πουλήσουν την ανθρωπιά τους κυνηγώντας μια άπιαστη χίμαιρα. Με μια εκπληκτική, στις παραμικρές της λεπτομέρειες, αναπαράσταση της εποχής και συλλαμβάνοντας την αλήθεια της καθημερινής ζωής των ηρώων (τόσο στο κινηματογραφικό πλατό όσο και στις εργατικές συνοικίες), ο Βισκόντι σ’ ένα συνεχές πήγαινε-έλα από την κωμωδία στο δράμα, μιλά για το μεγαλείο των απλών ανθρώπων που επιλέγουν την αλήθεια της πραγματικής ζωής από τα ελκυστικά ψέματα του σινεμά. Η Άννα Μανιάνι, ιερό τέρας του μεταπολεμικού ιταλικού κινηματογράφου, είναι συγκλονιστική στο ρόλο της μάνας που προτιμά τελικά να παραμείνει πιστή στον ταπεινό, αλλά γνήσιο κόσμο της.
Με τους:    Anna Magnani, Walter Chiari, Tina Apicella

(δ.τ.)