(Ένα ερωτικό άσμα)
του Jean Genet

Μια βωβή, αισθησιακή και ποιητική φαντασίωση με φόντο μια γαλλική φυλακή. Δύο κρατούμενοι στην απομόνωση επικοινωνούν και μοιράζονται τις επιθυμίες τους μέσα από μια μικρή τρύπα στον τοίχο που χωρίζει τα κελιά τους. Με τον τρόπο αυτό εξορκίζουν την αγανάκτηση και τη μοναξιά τους κάτω από το ηδονοβλεπτικό βλέμμα του φύλακα. Μέσα από τις περίπλοκες αυτές σχέσεις, η ταινία διερευνά τη δυναμική μεταξύ φύλακα και κρατούμενου, υποταγής και κυριαρχίας, εγκλεισμού και ελευθερίας.
Αν και ο Ζαν Ζενέ επηρεάστηκε πολύ από τον κινηματογράφο, αυτή είναι η μοναδική ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε. Το Ένα ερωτικό άσμα θεωρείται από τις σημαντικότερες ταινίες του γκέι κινηματογράφου, και επηρέασε γενιές σκηνοθετών, από τον Ντέρεκ Τζάρμαν έως τον Τοντ Χέινς

Ο Νίκος Παπατάκης δηλώνει για την τανία: "Ο Ζενέ ήξερε ότι είχα λεφτά. Μια μέρα ήρθε και με ρώτησε αν ήθελα να χρηματοδοτήσω ένα φιλμ: "Ξέρετε, θέλω να κάνω μια ταινία στο ύφος όλων αυτών που κάνω γενικά, άρα μια ερωτική ταινία". Απάντησα ότι συμφωνούσα. Μου είπε: "Σκεφτείτε το, επειδή αυτό συνεπάγεται πολλούς κινδύνους". Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά, κι ένα τέτοιο εγχείρημα θα παραβίαζε το νόμο. Κάθε φιλμ που θύμιζε πορνό (το δικό μας έργο δεν θα είχε αυτόν τον χαρακτήρα, μπορούσε όμως να εξομοιωθεί με ταινίες τέτοιου είδους) ήταν μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση, κινδυνεύαμε με φυλάκιση. [...] Υπήρξαν πολλές δυσκολίες. Το τόλμημα ήταν ριψοκίνδυνο. Έπρεπε να γίνουν όλα κρυφά, οι ηθοποιοί ήταν αλάνια από τον υπόκοσμο της Pigalle και φίλοι του Ζενέ. Τους πληρώναμε πολύ καλά για να μην κινδυνεύουμε από εκβιασμό. [...] Αρχίσαμε τα γυρίσματα στα 16mm, έπειτα αποφασίσθηκε να γυρίζουν σε 35mm και ξεκινήσαμε από την αρχή. Ο Ζενέ είχε το σενάριο στο μυαλό του. Ήξερε από πριν τί ήθελε να κάνει. Δεν νομίζω ότι έβαλε ποτέ κάτι στο χαρτί. Μέρα-νύχτα έκανε γυρίσματα, τα οποία διήρκεσαν ένα μήνα περίπου."

Ζαν Ζενέ (Jean Genet 1910-1986)
Γάλλος πεζογράφος, δραματουργός και σκηνοθέτης. Ιδιοφυής και περιθωριακός, απεικονίζει μέσα από τα έργα του την ίδια του τη ζωή: κλέφτης, παρίας, παραβατικός, προβοκάτορας, πλάνητας, ομοφυλόφιλος αλλά και αγαπημένο παιδί της γαλλικής διανόησης. Έγραψε ποίηση, δύο μυθιστορήματα καθώς και πολλά θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν Οι δούλες (1947), Το μπαλκόνι (1956), Οι Νέγροι (1958).

Ένα ερωτικό άσμα Un Chant d’amour
Μυθοπλασία, Γαλλία, 1950, α/μ, 26΄, βωβό
Σκηνοθεσία-σενάριο: J. Genet
Φωτογραφία: J. Natteau
Σκηνογραφία: M. Colasson
Μουσική: G. Bryars
Ηθοποιοί: L. Sénemaud (ο νεαρός φυλακισμένος), Java (το χέρι που κουνάει τα λουλούδια), Coco le Martiniquais (o αφρικανός φυλακισμένος που χορεύει), A. Reybaz (ντουμπλέρ)
Παραγωγή: Ν. Παπατάκης

(Πηγη Νίκος Παπατάκης, Μονογραφία, Γιάννης Κονταξόπουλος, εκδ. Καστανιώτη, Φεστιβάλ Κινημ/φου Θεσσαλονίκης, 2005)