του Carlos Vermut
(το σημειώμα του σκηνοθέτη)

Ξεκίνησα να φαντάζομαι την ιστορία που τελικά έγινε το σενάριο του Magical Girl λίγο μετά την προβολή της πρώτης μου ταινίας, του «Diamond Flash», στο Φεστιβάλ της Sitges. Ήθελα να επιτύχω ένα διαχωρισμό μεταξύ φόρμας και περιεχομένου και το κατάφερα αντιμετωπίζοντας την πλοκή με τη μεγαλύτερη απλότητα και τους χαρακτήρες με τη μεγαλύτερη πολυπλοκότητα. Με αυτόν τον τρόπο η πλοκή και οι χαρακτήρες αναπτύσσονται μαζί και όχι ξεχωριστά. Η πλοκή είναι αυτή που είναι γιατί οι χαρακτήρες παίρνουν τις αποφάσεις που παίρνουν και εξελίσσονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο γιατί η πλοκή τους επιβάλλει ένα συγκεκριμένο ρυθμό.
(...) Είναι πολύ συνηθισμένο στο μοντέρνο σινεμά των κινηματογραφικών ειδών / genre cinema η πλοκή να λειτουργεί ανεξάρτητα από τους χαρακτήρες οι οποίοι περιορίζονται στο ρόλο απλής μαριονέτας καταδικασμένης να υλοποιεί τις ιδέες του σεναριογράφου. Αν, για παράδειγμα, η ιδέα είναι ένας δολοφόνος που χρησιμοποιεί πνευματικές δυνάμεις για να ταξιδέψει από σώμα σε σώμα και να διαπράξει τα εγκλήματα του, θα χρησιμοποιήσεις μια τελική ανατροπή. Οι χαρακτήρες σ΄ αυτήν την περίπτωση θα λειτουργήσουν ως όργανα για να επιτευχθεί η μετάδοση αυτής της ιδέας, μέχρι την τελική ανατροπή. Στο Magical Girl, όπως και στα πρόσφατα Κορεάτικα genre φιλμ, οι χαρακτήρες και η πλοκή είναι αδιαχώριστα. Μια αλυσίδα από εκβιασμούς, το κλασικό στοιχείο του φιλμ νουάρ, χρησιμοποιείται για να μιλήσει για τον έρωτα, την επιθυμία, την εμμονή, και τη σχέση του ανθρώπου με τη σκοτεινή πλευρά του: την αιώνια σύγκρουση της ανθρώπινης ψυχής που μάχεται ενάντια στους εχθρούς της.
(...) Κατά τον ίδιο τρόπο στο οπτικό επίπεδο πρέπει να επιτευχθεί μια αρμονία ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό. Αυτό μπορεί να γίνει αποφεύγοντας μια υπερβολικά ψεύτικη αισθητική και εστιάζοντας στην ομορφιά που μας περιβάλλει.
(...) Ο κόσμος του manga και του anime (που είναι πολύχρωμος, μπαρόκ, γλυκός και αθώος), δημιουργεί μία ενδιαφέρουσα αντίθεση με τα μπαρ της γειτονιάς (με τα ζαμπόν να κρέμονται από τους τοίχους και τα μισοάδεια μπουκάλια ουίσκι) και τα σπίτια των προαστίων. Γιατί καθημερινά στον κόσμο, όλα αυτά εξελίσσονται στο ίδιο σύμπαν και αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι να δούμε πως γίνεται αυτό. Σκηνοθέτες όπως ο Άλεξ Ντε Λα Ιγκλέσια, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, και οι αδελφοί Κοέν βλέπουμε ότι παίζουν με όλα αυτά, αναμειγνύοντας τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της κουλτούρας τους για να μετατρέψουν την καθημερινότητα σε κάτι πολύ εξωτικό.
(...) Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία στην οποία ο Όλιβερ εξηγεί γιατί στην Ισπανία οι ταυρομαχίες είναι ακόμη ευρέως αποδεκτές από τον κόσμο. Η Ισπανία είναι μια χώρα που δεν έχει ακόμη λύσει την εσωτερική της σύγκρουση ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική και από κει πηγάζει αυτή η γοητεία με την αναπαράσταση του αγώνα ανάμεσα στο ένστικτο και τη λογική που λαμβάνει χώρα μέσα στις αρένες. Το Magical Girl γεννήθηκε από την εμμονή γι’ αυτόν τον αγώνα, ο οποίος, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, υποβόσκει σε κάθε άνθρωπο, κάνοντας μας όντα σε διαρκή σύγκρουση. Ήθελα με κάποιο τρόπο να χρησιμοποιήσω τα μέσα που προσφέρονται στο σινεμά για να θέσω αυτό το θέμα. Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο, ένα εργαλείο για να μιλήσεις για αυτό που δίνει νόημα στην τέχνη: τον άνθρωπο.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)