του Mike Leigh
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Πίσω στα τέλη του αιώνα, ενώ ολοκλήρωνα την «Παράσταση μιας Ζωής»/ Topsy-Turvy (1999), έγραφα ότι ήταν μια ταινία για όλους εμάς “που υποφέρουμε και πασχίζουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους να γελάσουν”. Τώρα στρέφω ξανά την κάμερα προς εμάς, την “ομάδα ανθρώπων” που προσπαθούμε να είμαστε καλλιτέχνες και αγωνιζόμαστε για να υπερασπιστούμε την απόπειρά μας αυτή. Είναι, ξεκάθαρα, σπουδαία υπόθεση - με όλες τις δυσκολίες της - η προσπάθεια να κάνεις τους ανθρώπους να γελούν, όμως το να πασχίζεις να τους κάνεις να αισθανθούν τη βαθιά, πανέμορφη, επική, ανεξάντλητη ομορφιά και το τρομακτικό δράμα του να είσαι ζωντανός στον πλανήτη ετούτο, είναι κάτι εξωπραγματικό… Κάτι που λίγοι πραγματικά το καταφέρνουν, αν και πολλοί είμαστε αυτοί που το επιχειρούμε.
Ο Τέρνερ φυσικά τα κατάφερε όλα αυτά. Γιατί ήταν ένας γίγαντας της τέχνης, προσηλωμένος και χωρίς συμβιβασμούς, με επαναστατική οπτική, εξαιρετικά παραγωγικός, επαναστατικός στην προσέγγισή του, άψογος στην τέχνη του και διορατικός, με όραμα ξεκάθαρο. Ωστόσο ήταν άνθρωπος εκκεντρικός, αναρχικός, ευάλωτος, ατελής, ασταθής και μερικές φορές ακόμη και άξεστος. Μπορούσε να γίνει εγωιστής και υποκριτικός, κακός αλλά την ίδια στιγμή και γενναιόδωρος, ενώ την ίδια στιγμή ικανός να δώσει πάθος και ποιητική προσέγγιση στην καθημερινότητα.
Η ταινία αγκαλιάζει τις αντιθέσεις, τις αντιπαραβολές και τις εντάσεις ανάμεσα στον θνητό κο Τέρνερ και το διαχρονικό έργο που άφησε πίσω του ως αιώνια πολιτιστική κληρονομιά, ανάμεσα στην αδυναμία αλλά και το σθένος του χαρακτήρα του. Είναι επίσης μια προσπάθεια να μας θυμίσει τις δραματικές αλλαγές που συνέβησαν στη ζωή του κατά την τελευταία περίοδο της γεμάτης ζωής του.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)