(Η διπλή ζωή της Βερόνικα)
του Krzysztof Kieślowski 
Η ταινία αφηγείται τις ιστορίες της πολωνίδας Βερόνικα και της γαλλίδας Βερονίκ, οι οποίες παρόλο που ζουν η μία στη Βαρσοβία και η άλλη στο Παρίσι είναι αντανάκλαση η μια της άλλης και μοιράζονται την ίδια μοίρα: και οι δυο έχουν πάθος με τη μουσική και το λυρικό τραγούδι, και οι δυο έχουν πρόβλημα με την καρδιά τους, και των δυο η ζωή είναι εύθραυστη και αβέβαιη. Η καρδιά της Βερόνικα δεν αντέχει και στην διάρκεια της πρώτης της συναυλίας πεθαίνει πάνω στη σκηνή. Η Βερονίκ που συνάντησε το είδωλό της -χωρίς να το αντιληφθεί- στην διάρκεια μια εκδρομής της στη Βαρσοβία, πενθεί, χωρίς να ξέρει γιατί και αρχίζει να λαμβάνει ανεξήγητα σήματα και αινιγματικά μηνύματα από τον άλλο της εαυτό...
«…Στη Διπλή ζωή της Βερόνικα, o Κριστόφ Κισλόφσκι ξεκινώντας από το αξίωμα της αθανασίας της ψυχής, κινηματογραφεί τη διαδρομή της ανάμεσα σε δύο γυναικείες υπάρξεις, διαφορετικές, αλλά, και ταυτόσημες· ανάμεσα σε δύο τύπους της ύπαρξης, μεταξύ των οποίων ο πολωνός δημιουργός εγκαθιστά μια μυστική δίοδο μεταφυσικής επικοινωνίας. Ο Kισλόφσκι ανάγει τη σχέση των δύο ηρωίδων του (ή, αλλιώς, της ηρωίδας με τον εαυτό της) στο πλατωνικό μοντέλο των ιδεών και της αντανάκλασής τους στον «πραγματικό» κόσμο (…) Σπάνια έχουμε δει στον σύγχρονο κινηματογράφο μια τόσο ουσιαστική, διαυγή και λιτή κινηματογραφική καταγραφή της ανθρώπινης εσωτερικότητας (...) Τα εσωτερικά και εξωτερικά τοπία ‘’τήκονται’’ σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μάς αποκαλύπτουν το μεδούλι της ύπαρξης, την ψυχή ως «φλεγόμενη βάτο». Όλα βρίσκονται εδώ, αναγόμενα στην ουσία τους: ο έρωτας, η αρρώστια (της καρδιάς, φυσικά), ο φόβος του θανάτου, η σχέση με τον πατέρα (σημειώστε την απουσία της μητέρας), ο θάνατος ιδωμένος ακόμα και καταπρόσωπο (υποκειμενική λήψη στη διάρκεια της ταφής) και, βεβαίως, η πρώτη ανάμεσα στις τέχνες: η μουσική, που είναι η δίοδος από την οποία η ψυχή ταξιδεύει ανάμεσα στις δύο γυναίκες, στήνοντας μια γέφυρα στρωμένη με παρτιτούρες (...) Η βασική ιδέα του διπλού που κυριαρχεί στην ταινία, ξεφεύγει από το σχήμα του σωσία ή του alter ego, όπως έχει χρησιμοποιηθεί από το ψυχολογικό θρίλερ και τον κινηματογράφο του φανταστικού. Γι’ αυτό και ο Κισλόφσκι χρησιμοποιεί έντεχνα το διφορούμενο και τον υπαινιγμό: αφ’ ενός για να στηρίξει το δισυπόστατο χαρακτήρα της ανθρώπινης ψυχής και, αφ’ ετέρου, για να σχολιάσει τις άπειρες δυνατότητες της ύπαρξης…».
(Απόσπασμα από το κείμενο του Θωμά Λιναρά για την ταινία, το οποίο περιλαμβάνεται στην έκδοση «Κrzysztof Κieślowski» που κυκλοφόρησε από το ΦΚΘ το Νοέμβριο του 1995, με την ευκαιρία του αναδρομικού αφιερώματος στο σύνολο του έργου του σκηνοθέτη)
Με τους: Irène Jacob, Wladyslaw Kowalski, Halina Gryglaszewska
(δελτίο τύπου Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης)
