του Manoel de Oliveira
Η πρόσφατη ταινία του 103χρονου Manoel de Oliveira είναι μια κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού έργου του συμπατριώτη του Raul Brandão.
Διαδραματιζόμενη μέσα σ’ ένα δωμάτιο ενός φτωχικού σπιτιού, η ταινία έχει σαν κεντρικά πρόσωπα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και την νύφη τους. Η απουσία του γιου τους βαραίνει την ατμόσφαιρα και σημαδεύει τις σχέσεις τους. Όταν αυτός θα εμφανισθεί ξαφνικά τότε η ισορροπία στις σχέσεις θα διαταραχθεί και αφήγηση θα πάρει μια απρόοπτη τροπή...
Η σκηνοθετική αντιμετώπιση της ιστορίας έχει ως βάση την απλότητα, λιτότητα και την απουσία οποιουδήποτε είδους σκηνοθετικής επιτήδευσης. Λήψεις μεγάλης χρονικής διάρκειας, υποβλητικοί φωτισμοί και η αίσθηση εγκλεισμού, η διεύθυνση των ηθοποιών, η επιλογή των γωνιών λήψης, οι σχέσεις ανάμεσα στα πρόσωπα: αυτή είναι η πρώτη ύλη της ταινίας. Αναμφίβολα υπάρχει ένα είδος σοφίας, που μόνο ο χρόνος φέρνει, στη σκηνοθεσία του Manoel de Oliveira.
Στους ρόλους ηθοποιοί με σημαντική πορεία στο σινεμά: Michael Lonsdale, Claudia Cardinale, Jeanne Moreau και η Leonor Silveira.
Ο Manoel De Oliveira σημειώνει για την ταινία: "Η ιδέα για αυτήν την ταινία προήλθε από την προτροπή ενός φίλου ο οποίος μου ζήτησε να κάνω μια ταινία για τους φτωχούς. Ναι, αυτό ήταν μια καλή ιδέα, αλλά το να κάνεις μια ταινία για τους φτωχούς δεν είναι κάτι εύκολο. Στη συνέχεια θυμήθηκα το έργο του Samuel Beckett, Περιμένοντας τον Γκοντό, το οποίο απασχόλησε ιδιαίτερα τους σημαντικούς διανοούμενους. Σύμφωνα με τον José Regio, ο οποίος πάντα ήταν ένας σημαντικός κριτικός, το έργο του Raul Brandão, The Hunchback and His Shadow, ήταν ένας προάγγελος του Samuel Beckett και του Περιμένοντας τον Γκοντό. Κάτι που με οδήγησε πίσω στον Brandão και στο The Hunchback and His Shadow, γιατί παρά το γεγονός ότι ένα έργο από τον περασμένο αιώνα εύκολα προσαρμόζεται στην εποχή μας, τόσο από την οπτική της ηθικής όσο και οικονομικά, χωρίς προκαταλήψεις. Αντίθετα παραμένει και σήμερα ένα έργο σύγχρονο και καθολικό. Επίσης, δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ τη Γαλλία ως το χώρο που διαδραματίζονται οι ταινίες μου. Η ταινία είναι γαλλικά. Είμαι μεγάλος θαυμαστής της Γαλλίας, μιας χώρας που εφηύρε το σινεμά, που γέννησε πολλά έργα τέχνης. Πέρα από την αναγνώριση της Γαλλίας ως χώρας όπου ο κινηματογράφος εφευρέθηκε, έχω επιπλέον και ένα προσωπικό χρέος προς τους γάλλους κριτικούς που υποδέχτηκαν την πρώτη μου ταινία όταν προβλήθηκε στο 5ο Συνέδριο των Κριτικών Κινηματογράφου, στη Λισσαβόνα, το 1931. Όπως είπε ο μεγάλος μεξικανός σκηνοθέτης Arturo Ripstein: «Ο κινηματογράφος είναι ο καθρέφτης της ζωής»".
Δ.Μ.
