(Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ)
του Alain Resnais

Σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην εξοχή, ένας άντρας (Χ) χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να πείσει μια παντρεμένη γυναίκα (Α) να φύγει μαζί του. Ο Χ επαναλαμβάνει συνεχώς σαν σύνθημα τη λέξη «Πέρυσι», σε κάθε συνάντηση μαζί της. Η γυναίκα μόλις και μετά βίας μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη της την ερωτική ιστορία που είχαν -ή μήπως δεν είχαν;- τον προηγούμενο χρόνο στο Μαρίενμπαντ ή ίσως κάπου αλλού. Ο σύζυγος ή συνοδός (Μ), παραμένει διακριτικά στο πλευρό της…
Το άλυτο αίνιγμα της υπόθεσης δεν είναι παρά η αφορμή και η αφετηρία για μια μοναδική, ονειρική κινηματογραφική εμπειρία, ένα παιχνίδι με το χώρο και το χρόνο, ένα διεισδυτικό σχόλιο για την εύπλαστη φύση της μνήμης. Πρόκειται για ένα μοναδικό κινηματογραφικό έργο, πρωτοποριακό ακόμη και σήμερα, που ανατρέπει ριζικά τους παραδοσιακούς αφηγηματικούς κανόνες και στο οποίo κυριαρχούν ο σουρεαλισμός, η μαγεία των στυλιζαρισμένων εικόνων, του ήχου και της μουσικής. Ο Ρενέ/ Alain Resnais, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, με μοναδικές εικαστικές αναφορές στη ζωγραφική και ειδικά στο έργο του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο και του Ρενέ Μαγκρίτ, κινεί τα πρόσωπά του σαν πιόνια σε μια σκακιέρα, στην οποία συναντώνται το παρελθόν με το παρόν, η αλήθεια με το ψέμα, η φαντασία με την πραγματικότητα, δημιουργώντας μιαν ατμόσφαιρα μυστηρίου αλλά και αυθεντικής ποίησης. Η αινιγματική πλοκή και η σπειροειδής αφηγηματική εξέλιξη της ταινίας, ακολουθεί τη συνειρμική ροή της συνείδησης, μοναδικός πρωταγωνιστής είναι ο χρόνος και η ανεξιχνίαστη λειτουργία του υποσυνείδητου είναι το μοναδικό όργανο πλοήγησης των ηρώων. Το Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ είναι ένα ακραίο αισθητικό επίτευγμα, μια εσωστρεφής, παράξενη και αυθεντικά μαγική στιγμή του μοντέρνου σινεμά, η οποία δεν αποδομεί, ούτε γκρεμίζει κάποιο προϋπάρχον αφηγηματικό μοντέλο, αλλά ορθώνεται εξαρχής, ως μια επιβλητική, στη μορφή και στο ύφος, αρχετυπική κινηματογραφική δημιουργία.

(δ.τ.)