(Το τίμημα της δόξας)
του Xavier Beauvois
Στις όχθες της λίμνης της Γενεύης. Τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα. Βγαίνοντας από τη φυλακή, ο Eddy -ένας 40χρονος Βέλγος μικροαπατεώνας- συναντά τον φίλο του, Osman. Κάνουν μια συμφωνία: ο Osman θα αφήσει τον Eddy μείνει στο σπίτι του και σε αντάλλαγμα, ο Eddy θα αναλάβει τη φροντίδα του 7χρονης κόρη του Samira, της οποίας η μητέρα είναι στο νοσοκομείο. Είναι η εποχή των Χριστουγέννων, όμως η ανέχεια κάνει τον Eddy δύσθυμο. Στην τηλεόραση ανακοινώνεται ο θάνατος του Τσάρλι Τσάπλιν και γίνεται αναφορά στην αμύθητη περιουσία του. Ο Eddy κάνει όνειρα ... και έχει με μια τρελή ιδέα: τι θα γινόταν αν έκλεβε το πτώμα του ηθοποιού και ζητούσαν λύτρα από την οικογένεια;
Ο Xavier Beauvois σκηνοθέτης δηλώνει: «Η πρόθεση δεν ήταν να αναπαραστήσουμε με ειλικρίνεια την ιστορία των δύο φίλων, ή να κάνουμε ένα ντοκιμαντέρ για ένα γεγονός που, στο κάτω -κάτω, δεν αξίζει τέτοιας προσοχή ... αλλά μάλλον να γλιστρήσουμε, σιγά-σιγά, προς μια γλυκόπικρη κωμωδία, μια ταινία που να είναι και αστεία και συγκινητική ... Κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια κωμωδία à l'italienne…»
Επιπλέον, ο Xavier Beauvois γράφει στο σημείωμα του σκηνοθέτη: «Μια μέρα παρακολουθούσαμε με τη σύζυγο μου το Limelight (1952) σε DVD. Αυτό έγινε τουλάχιστον πέντε χρόνια πριν, πριν το Ενώπιων Θεών κι Ανθρώπων. Μπορεί να γνωρίζουμε τον Τσάπλιν, αλλά πάντα ανακαλύπτουμε στις ταινίες του ένα ανεξάντλητο σωρό από ιδέες. Όταν ξεκίνησε το σινεμά σχεδόν δεν υπήρχε, οι ταινίες διαρκούσαν δύο λεπτά- τα επινοούσε όλα. Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν ο πρώτος που διερεύνησε σε βάθος το σινεμά. Γι’ αυτό ήθελα να συμπεριλάβω την εικόνα του Τσάπλιν με το φτυάρι.
Ο Τσάπλιν πέθανε τα Χριστούγεννα του 1977, στην έπαυλη του στην Ελβετία. Τρεις μήνες μετά την ταφή του, δύο φτωχοί μετανάστες αποφασίζουν να κλέψουν το φέρετρο του και να ζητήσουν λύτρα- θυμάμαι ότι σκέφτηκα «Όριστε μια ταινία». Επικοινώνησα με την οικογένεια του Τσάπλιν μέσω ενός ιδρύματος, και η απάντηση ήταν άμεση και θετική, και μάλιστα άνευ όρων.
Υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτή την ιστορία που με αγγίζει. Η ομορφιά έχει μια ιερή διάσταση. Δε βρίσκεις όμως πάντα την ομορφιά σε ό,τι είναι όμορφο.»
(πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Βενετίας, σημειώσεις για την παραγωγή)
