(Τα πανεπιστήμιά μου)
του Mark Donskoy

Ο Αλεξέι Πέτσκωφ ( Μαξίμ Γκόρκι), ζει στο Καζίμ μαζί με τον συγκάτοικό του. Όταν ο τελευταίος συλλαμβάνεται για επαναστατική δράση, ο Αλεξέι αναγκάζεται να τα βγάλει πέρα μόνος του. Πιάνει δουλειά σε ένα φούρνο, γρήγορα όμως παρακινεί τους εργαζομένους σε απεργία. Παράλληλα, προσδοκεί να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, ακόμα και αν οι πόρτες της ανώτατης εκπαίδευσης είναι κλειστές για κάποιον της κοινωνικής του τάξης.
Στο τρίτο μέρος της τριλογίας για τα νεανικά χρόνια του φίλου του, Μαξίμ Γκόρκι, ο Ρώσος σκηνοθέτης τοποθετεί τη δράση στα χρόνια που ο συγγραφέας, όντας ανήσυχο και ενεργό πνεύμα, επιδίωκε να σπουδάσει στην ανώτατη εκπαίδευση. Τα πανεπιστήμιά μου, όμως, στην ουσία αναφέρονται στα πανεπιστήμια της ζωής που συνάντησε ο Γκόρκι στο δρόμο του και αποτέλεσαν τομή στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και τα πρώτα ερεθίσματα για να αρχίσει να γράφει. Για ακόμα μία φορά, ο Ντονσκόι/ Mark Donskoy εξυψώνει την έννοια του ανθρώπου και της ελευθερίας μέσα από τη γλαφυρή απεικόνιση της ζωής του λαού της Ρωσίας, και της προσπάθειας του Αλεξέι να παρακινήσει τους συναδέλφους του σε αντίδραση και απεργία. Σε αντίθεση με το φορμαλισμό του Αϊζενστάιν, ο Ντονσκόι σκηνοθετεί αυθόρμητα, σαν ζωηρός έφηβος που θέλει να αποτυπώσει μία ιστορία, έναν λαό και μία συνείδηση μέσα από τη δική του οπτική γωνία. Παρουσιάζει τη διαδρομή προς την επανάσταση ως μία φυσική διαδικασία, η οποία προέρχεται από την ανάγκη του ανθρώπου να διεκδικήσει μια φωτισμένη συνείδηση. Με εμπνευσμένη κινηματογραφικά αφήγηση, και μια σειρά πανέμορφων εικαστικά σκηνών, αποτυπώνει στην τριλογία του τη νοοτροπία ενός λαού και ενός ανθρώπου με μεγάλη ειλικρίνεια και σεβασμό. 

(δ.τ.)