(Το άλογο που κλαίει)
του Mark Donskoy

Ο νεαρός δούλος Οστάπ ζει στην Ουκρανία στις αρχές του 19ου αιώνα, κι ονειρεύεται  τη φυγή του στη γειτονική Βεσαραβία και την ελευθερία του. Με τη βοήθεια της κόρης του αφέντη του, και ερωμένης του, Σαλόμιας, αυτοεξορίζονται και καταφεύγουν σε μία οικογένεια τσιγγάνων. Ο έρωτάς τους, όμως, έρχεται σε σύγκρουση με τους «κανόνες» της κοινότητας κάνοντας την ευτυχία τους πρόσκαιρη.
Το άλογο που κλαίει, είναι ένα ξεχωριστό αριστούργημα στη φιλμογραφία του Μαρκ Ντονσκόι/ Mark Donskoy που αναγνωρίστηκε χρόνια μετά την εποχή της κυκλοφορίας του και αποτελεί την πιο λυρική δημιουργία του. Η σπαρακτική ερωτική ιστορία του Όσταπ και της Σαλόμιας είναι μία «παγανιστική» ωδή στην ελευθερία του έρωτα και στη σημασία των φυσικών ενστίκτων στην ευτυχία του ανθρώπου. Η φύση, ο έρωτας και ο αυθορμητισμός της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι έννοιες που ο Ντονσκόι αποθεώνει σε αυτήν την ταινία, προβάλλοντας μέσα από την συγκινητική ιστορία που αφηγείται τα εμπόδια που βάζουν οι ανθρώπινοι «θεσμοί» και «κανόνες» στη φυσική ροή των πραγμάτων. Ο αφέντης που στερεί την ελευθερία του Όσταπ, και η κοινότητα που «εχθρεύεται» και «πνίγει» τον έρωτά τους. Η εξουσία αρνείται τον έρωτα γιατί καταργεί τους κανόνες της και έτσι ο  έρωτας αδυνατεί να ανθίσει και να ολοκληρωθεί όταν περιορίζεται από έναν κόσμο κυριαρχημένο από συμβάσεις. Οι συγκλονιστικές εικόνες της φύσης διαδέχονται τις ρεαλιστικές απεικονίσεις της λαϊκής ζωής, δημιουργώντας μία οπτική αντίθεση ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο. Λυρικός και συγχρόνως ωμά ρεαλιστικός, ο Ντονσκόι με το Άλογο που κλαίει δημιούργησε την πιο απαισιόδοξη αλλά συγχρόνως και πιο αληθινή ταινία του, ένα από τα αδιαφιλονίκητα αριστουργήματα του Σοβιετικού κινηματογράφου.

(δ.τ.)