του Andrew Haigh

Η διαδρομή προς μια γεμάτη συναισθήματα επέτειο γάμου, σκιάζεται ξαφνικά από τις υποψίες και τις αμφιβολίες ενός μακρινού και κρυφού παρελθόντος και κλιμακώνεται τελικά ως μια τυπική συζυγική κρίση.
Τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας είναι δύο ηλικιωμένοι –τους ρόλους υποδύονται με τρόπο αληθινά εξαιρετικό οι Charlotte Rampling και Tom Courtenay - που ετοιμάζουν το πάρτι για την 45η επέτειο του γάμου τους . Καθώς οι προετοιμασίες προχωρούν, το παρελθόν κάνει ξαφνικά την εμφάνιση του: μια επιστολή ειδοποιεί τον ηλικιωμένο άνδρα ότι το πτώμα της φίλης του βρέθηκε. Αυτή η ξαφνική και αναπάντεχη εμφάνιση μιας παλιάς ιστορίας στο παρόν θα διαταράξει τις ισορροπίες του ηλικιωμένου ζευγαριού και θα σκοτεινιάσει την κατά τα άλλα φωτεινή ατμόσφαιρα των προετοιμασιών.
Η σκηνοθεσία εικονογραφεί, καταρχάς, την κοινή συζυγική ζωή, με τόνους ηρεμίας και γαλήνης: ό,τι βλέπουμε είναι το παρόν μιας αρμονικής συμβίωσης με παρελθόν χρόνων. Ωστόσο, αυτή η ατμόσφαιρά σιγά -σιγά υπονομεύεται από την παλιά συναισθηματική ιστορία του άνδρα που έρχεται στην επιφάνεια με τρόπο ελάχιστα δραματικό: από την ανάγνωση μιας επιστολής. Εδώ, κεντρικό στοιχείο στην υπονόμευση, ή στην σκίαση αν προτιμάτε, αποτελεί όχι κάποιο σημαντικό δραματικό συμβάν ή κάποιο γεγονός –όλο το παρελθόν αποκαλύπτεται μέσα από τους διάλογους του άνδρα και της γυναίκας. Είναι η υποκριτική της Charlotte Rampling που προκαλεί την υπονόμευση: οι εκφράσεις του προσώπου της, οι στάσεις του γερασμένου σώματος της. Το δηλητήριο της ζήλιας δηλητηριάζει τα συναισθήματα της, εντυπώνεται  στο πρόσωπο και στο σώμα της.  Είναι, επιπλέον, το βάρος του χρόνου που συνειδητοποιούμε πως έχει σφραγίσει τη μορφή της, οι σκιές και οι ρυτίδες στο πρόσωπο αυτής κάποτε σαγηνευτικής γυναίκας που σταδιακά διογκώνονται και έρχονται στο προσκήνιο, καλύπτοντας τα πάντα. Οι απαντήσεις που παίρνει στα ερωτήματα που θέτει μοιάζουν, γι’ αυτήν τουλάχιστον, ελάχιστα ικανοποιητικές, οι αμφιβολίες εισβάλλουν στη συζυγική ζωή και την συνταράσσουν. Καμία δραματική κορύφωση, καμία υπερβολή μόνο σκιές και υπαινιγμοί, υποψίες (βάσιμες ή αβάσιμες) που γίνονται στα μάτια της γυναίκας βεβαιότητες. Αποξένωση, συντρίμμια και διάλυση.
Και τα 45 χρόνια ευτυχισμένου γάμου;
Μια αυταπάτη που διαλύθηκε λίγο πριν το τέλος της διαδρομής;
Όμως πόσο αυταπάτη είναι κάτι που διαρκεί 45 χρόνια;

Δημήτρης Μπάμπας