της Svetla Tsotsorkova

Ύπαιθρος της Βουλγαρίας. Ένα άνυδρο καλοκαίρι. Ένα ζευγάρι ζει με τον έφηβο γιο τους στην κορυφή ενός λόφου. Η γυναίκα συντηρεί την οικογένεια. Βιοπορίζεται από το πλύσιμο κλινοσκεπασμάτων από τα ξενοδοχεία της περιοχής. Ενώ ο άνδρας ασχολείται με τις επιδιορθώσεις συσκευών. Όμως η έλλειψη νερού είναι εμπόδιο στην επαγγελματική δραστηριότητα της γυναίκας: δεν μπορεί να πλύνει. Η άφιξη στην περιοχή ενός ηλικιωμένου με την έφηβη ραβδοσκόπο κόρη του, φαίνεται να υπόσχεται τη λύση στο πρόβλημα του νερού (…και όχι μόνο).
Η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτις κατασκευάζει έναν κλειστό σύμπαν και κινηματογραφεί μια ιστορία ισχνή σε δραματικά γεγονότα. Εστιάζει κυρίως στα δυο νεαρά πρόσωπα και τη μεταξύ τους φιλία. Όχι μόνο όμως σ’ αυτά: αλλά και στους γονείς τους –τόσο στους δύο ηλικιωμένους άνδρες όσο και τη νεώτερη τους γυναίκα. Με φόντο την άνυδρη καλοκαιρινή φύση -μια υπενθύμιση ταινιών του Kiarostami-, η δράση εξελίσσεται με ρυθμούς ράθυμους. Μια αφήγηση αχρονική, μια δραματική πλοκή από την οποία δεν απουσιάζουν κάποιοι τσεχωφικοί ή σαιξπιρικοί τονισμοί (Όνειρο Θερινής Νυκτός).
Δημιουργεί κατά αυτόν τον τρόπο η σκηνοθέτις ένα σύμπλεγμα σχέσεων, μεταξύ των κεντρικών πρόσωπων, με διασταυρούμενες γραμμές, γεμάτο υπονοούμενα αλλά και διφορούμενα. Από τα προηγούμενα δεν απουσιάζει ένας τόνος ερωτισμού. Ό,τι σημαδεύει τα πρόσωπα αυτά, είναι αυτό που υπονοεί ο τίτλος της ταινίας: η δίψα, δηλαδή εντέλει η έλλειψη. Η αφήγηση χαρακτηρίζεται από την ανία, την επανάληψη, τη ραθυμία, τη ρουτίνα της πραγματικής ζωής. Ό,τι απουσιάζει είναι η πρόκληση, η ένταση της δράσης, του έρωτα. Αυτά εντέλει αποζητούν τα κεντρικά πρόσωπα της αφήγησης, ανεξαρτήτως της ηλικία: τις προκλήσεις μιας διαφορετικής ζωής.
Είναι γι’ αυτό που ένας δυνατός άνεμος που δίνει τέλος σε μια παροδική καλοκαιρινή άπνοια συνιστά το σπινθήρα που πυροδοτεί τη δραματική κορύφωση. Από εκείνη τη στιγμή και μετά οι σχέσεις αλλάζουν τις ισορροπίες τους. Τα συναισθήματα εκφράζονται ελεύθερα. Τα πάθη παίρνουν σχήμα και μορφή, αποκτούν υπόσταση. Τα πρόσωπα των ηρώων -έφηβων και πιο ηλικιωμένων- τώρα δείχνουν αλλιώς. Η έκρηξη συμβαίνει επιτέλους. Όμως είναι τώρα που το τίμημα πρέπει να καταβληθεί: η τραγωδία παίρνει πλέον το σχήμα και τη μορφή της.

Δημήτρης Μπάμπας