του Xavier Giannoli

1921. Ένα μεγάλο κάστρο, όχι μακριά από το Παρίσι. Η Marguerite, η ιδιοκτήτρια του, είναι πάμπλουτη. Αφιερώνει το σύνολο του χρόνου της στο μοναδικό της πάθος: τη μουσική. Αγαπά το τραγούδι και αφιερώνεται απόλυτα σ’ αυτό. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα: είναι παράφωνη. Εκφράζει το πάθος της στο μικρόκοσμο της, σε μικρό ακροατήριο, αλλά το αποτέλεσμα είναι γέλια πίσω από την πλάτη της. Όταν ένας νεαρός δημοσιογράφος γράφει ένα θετικό άρθρο για την παρουσία της, η Marguerite αρχίζει να έχει εμπιστοσύνη στο ταλέντο της και επιδιώκει για πρώτη φορά να εμφανιστεί στο κοινό. Η ταινία είναι βασισμένη στη ζωή της αμερικανίδας σοπράνο Florence Foster Jenkins, η οποία έγινε διάσημη μεταξύ 1930 και 1940, εξαιτίας των πενιχρών τραγουδιστικών ικανοτήτων της.
Ο Xavier Giannoli, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: "Πριν από δέκα περίπου χρόνια, άκουγα στο ραδιόφωνο μια ασυνήθιστη τραγουδίστρια της όπερας, που τραγουδούσε την άρια «Η Βασίλισσα της Νύχτας» του Μότσαρτ εντελώς παράτονα. Ήταν πολύ αστείο κι εντελώς απίστευτο... Η ηχογράφηση κροτάλιζε, ήταν παλιά και μυστηριώδης σαν να ερχόταν από «αλλού».
 Ανακάλυψα ότι το όνομά της ήταν Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, κι ότι έζησε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’40. Ήταν μια πολύ πλούσια γυναίκα που ήταν παθιασμένη με τη μουσική και την όπερα, αλλά αγνοούσε παντελώς ότι η φωνή της ήταν τόσο κακή. Ήταν συνηθισμένη να τραγουδά στους ίδιους ανθρώπους στους ίδιους κοινωνικούς κύκλους, και κανείς δεν είχε τολμήσει ποτέ να της πει ότι τραγουδούσε φάλτσα. Είτε ήταν υποκριτές, ή ενδιαφέρονταν για τα λεφτά της, ή ήταν απλά δειλοί. Είναι μια πολύ διασκεδαστική ιστορία, αλλά επίσης ξεσκεπάζει μια σκληρή πλευρά της ανθρώπινης φύση που ήθελα να εξερευνήσω.
 Ένιωθα σαν η αβέβαιη φωνή της που τραγουδούσε είχε κάτι να μου πει: ένα κρυμμένο μυστικό. Η «Μαργκερίτ», όμως, δεν είναι μια πραγματική βιογραφία, αλλά ένα πολύ ελεύθερο πορτρέτο ενός προσώπου που υπήρξε πραγματικά. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, έμαθα ότι ένα χολιγουντιανό biopic της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς βρισκόταν στα σκαριά. Δεν με ενόχλησε στ’ αλήθεια, καθώς κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ποτέ η δική μου εκδοχή για τη ζωή της.
(...) Πιστεύω ότι, προκειμένου να γίνει μια ταινία, πρέπει όχι μόνο να έχεις κάτι να πει, αλλά και κάτι να αποκρύψεις. Το μυστήριο πίσω από ένα χαρακτήρα είναι, πρώτα απ 'όλα, αυτό που με κάνει να θέλω τον ή την να κινηματογραφήσω: να εκφράσω ένα συναίσθημα, μια εσωτερική μουσική. Η Marguerite έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στη μουσική, την ομορφιά. Αλλά -αν και δεν το συνειδητοποιεί- είναι τραγικά, εξαιρετικά παράτονη. Τραγουδάει όπερα όπως ένα παιδί θα κατέστρεφε ένα τριαντάφυλλο. Υπάρχει κάτι κωμικό μέσα σ' αυτήν τη βαναυσότητα. Η Marguerite είναι, πρώτα απ' όλα, μια γυναίκα ερωτευμένη που θέλει να ζήσει το πάθος της".

 (πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Βενετίας, σημειώσεις για την παραγωγή)