των Fernando Trueba, Javier Mariscal & Tono Errando
(οι δηλωσεις των σκηνοθετών)

Fernando Trueba, σκηνοθέτης
Για μένα, το "Τσίκο & Ρίτα" είναι ένα τραγούδι ρομαντικό, ένα μπολερό. Είναι η ιστορία δύο νέων ανθρώπων στην Κούβα στα τέλη του '40, και πώς η ζωή τους φέρνει κοντά και τους χωρίζει, όπως σε ένα τραγούδι. Είναι ένα φιλμ γεμάτο μουσική, αγάπη, αισθησιασμό και χρώμα.

Javier Mariscal, σκηνοθέτης
[Εκείνη την εποχή] Κάθε μέρα έφταναν αεροπλάνα από τη Νέα Υόρκη, την Ουάσινγκτον και ειδικά το Μαϊάμι, και Κουβανοί μουσικοί διασκέδαζαν τους επιβάτες στις πτήσεις. Βρήκαμε φανταστικές εικόνες, μουσικούς να παίζουν, Αμερικανούς μεθυσμένους να καπνίζουν. (...) Οι εικόνες που βρήκαμε μας έδωσαν αρκετές πληροφορίες για τους Κουβανούς της εποχής, τα ρούχα, τα πρόσωπά τους, τους δρόμους, τα αυτοκίνητα, τα μπαρ, τον τρόπο που ζούσαν, την απίστευτη ζωή αυτής της πόλης.

Tono Errando, σκηνοθέτης
Αυτή η εποχή είναι ωραία σε θέματα ντιζάιν και αρχιτεκτονικής, επομένως οπτικά ανήκει πάρα πολύ στον κόσμο του Μαρισκάλ. Και στην μουσική είναι μια στιγμή φανταστική: η στιγμή που οι Κουβανοί μουσικοί πηγαίνουν στη Νέα Υόρκη και συνεργάζονται με τους Αγγλοσάξωνες μουσικούς της τζαζ. Αυτή η συγχώνευση άλλαξε τη μουσική εκείνη την περίοδο.
(...) Ήταν η στιγμή που εμφανίστηκαν νέοι μουσικοί, όπως ο Τσάρλι Πάρκερ και ο Ντίζι Γκιλέσπι, με ένα νέο είδος μουσικής, που δεν ήταν για χορό, γεμάτο νότες, με πολύ γρήγορο παίξιμο, η μουσική που τώρα αποκαλούμε τζαζ. Έπειτα έφθασαν οι Κουβανοί μουσικοί. Ο Γκιλέσπι έχει πει πολλές φορές σε συνεντεύξεις ότι υπήρχε μια στιγμή πολύ σημαντική γι' αυτόν, όταν πρωτοέπαιξε με τον Τσάνο Πότζο. Ο Πότζο ήταν ο πρώτος οργανοπαίκτης κρουστών που έπαιξε σε μια τζαζ μπάντα. Έφερε όλους αυτούς τους λάτιν και αφρικάνικους ρυθμούς, που ήταν πολύ καινούργιοι για τους μουσικούς εκείνους.
(...) Η Αβάνα και η Νέα Υόρκη είναι 2 χαρακτήρες στην ταινία. Αυτές οι δύο πόλεις ήταν πολύ συνδεδεμένες. Η Αβάνα ήταν το καμπαρέ της Νέας Υόρκης. Η νεοϋορκέζικη μαφία στην Αβάνα ήταν έντονα αισθητή. Η Νέα Υόρκη είναι πολύ "κατακόρυφη" πόλη, ενώ η Αβάνα είναι "οριζόντια", πολύ ηλιόλουστη και ζεστή και πλούσια χρωματικά. Η Νέα Υόρκη είναι σχεδόν μονοχρωματική. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ταινίας.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)