(Μεσιέ Σοκολά)
του Roschdy Zem
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Roschdy Zem,  σκηνοθέτης
Μου άρεσε η ιδέα να γυρίσω μια ταινία για τις αρχές του 20ου αιώνα μέσα στο φαντασμαγορικό Παρίσι του τότε, και μάλιστα την ιστορία της στενής φιλίας δύο ανδρών. Δέλεαρ ήταν και ο ίδιος ο χαρακτήρας: ένας άνδρας που ζει τη ζωή στο μέγιστο και εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες που του δίνονται για να γίνει σταρ.
(...) Είναι η ιστορία δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν, δημιούργησαν και έπειτα χωρίστηκαν από την ίδια τη ζωή. Αλλά μιλά για την χειραφέτηση ενός άνδρα που ανακάλυψε τη ζωή, σημάδεψε την εποχή του και τελικά ξεχάστηκε. Μιλώντας για αυτόν, είναι σαν να γνωρίζουμε καλύτερα το παρελθόν όλης της Γαλλίας. Με ιντριγκάρει το ότι υπήρξε ένας τόσο πετυχημένος μαύρος καλλιτέχνης, αλλά με θλίβει επίσης, γιατί δεν έχει απομείνει τίποτα. Ίσως αυτή η ταινία το αλλάξει αυτό, αλλά σε κάνει να σκέφτεσαι και για το δικό σου ταξίδι – τι θα μείνει από όλα όσα έχουμε κάνει;

Omar Sy, ηθοποιός
Είχε μια απίστευτη πορεία, δεν μπορώ καν να φανταστώ το κουράγιο που χρειάστηκε. Και η ιστορία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα: ο Σοκολά έκανε τους ανθρώπους να γελούν με στερεότυπα για τους μαύρους. Καθώς η κοινωνία εξελίχθηκε και οι άνθρωποι άρχισαν να τους βλέπουν λιγότερο υποτιμητικά, δεν ήθελαν άλλο να γελούν εις βάρος τους. Αυτό ήταν καλό ως σημάδι ότι ο ρατσισμός υποχωρούσε, αλλά κάκιστο για την καριέρα του Σοκολά. Ήταν όμως ένας καλλιτέχνης και ήθελα να βοηθήσω να ξαναθυμηθούμε το ταλέντο του. Έβρισκε την ελευθερία του στη δημιουργία, στο γέλιο, στην απόλαυση.
(...) Το να είσαι καλλιτέχνης είναι να αφήνεις κάτι πίσω σου, και αυτό το ‘κάτι’ του Σοκολά έχει σβηστεί. Δεν θέλω να αισθάνομαι ότι όλη η πορεία του ήταν για το τίποτα.

James Thierrée, ηθοποιός
Είχα μια ανησυχία, αφού μια ιστορία για τον κόσμο του παραδοσιακού τσίρκου –κόκκινες μύτες, λευκό μακιγιάζ, κλπ- που είναι το ακριβώς αντίθετο αυτού που κάνω εγώ στο θέατρο. Φοβόμουν επίσης ότι αυτό που λειτουργεί σωστά στη σκηνή, δεν μεταφέρεται απαραίτητα και στο σινεμά. Ο χαρακτήρας, όμως, του Φουτίτ με γοήτευσε. Δεν θα μπορούσα να πω όχι. Είναι σκληρός, εσωστρεφής, ένα μίγμα εύθραυστων συναισθημάτων. Το βαθύ του άγχος για τον βιοπορισμό του τον έκανε τελειομανή και απαιτητικό. Το τσίρκο για τον Ζορζ, όπως το θέατρο για μένα, ήταν ένας ναός, μία εκκλησία, μία αρένα. Υπάρχει κάτι υπαρξιακό και υπέροχο στην αντιπαράθεση ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και ένα πλήθος.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)