(Η ελιά)
της Icíar Bollaín
(το σημείωμα της σκηνοθέτιδος)

 Η Ισπανία ζει υπό ανυπόφορη κρίση τα τελευταία οχτώ χρόνια. Κάποιους επηρρεάζει περισσότερο από άλλους, αλλά κανείς δεν έχει μείνει ανεπηρέαστος. Κοιτάζοντας γύρω μας, απορεί κανείς πως να ζει άραγε ένα 20χρονο κορίτσι σήμερα; Πως αντιμετωπίζει η νέα γενιά την απόλυτη έλλειψη ευκαιριών, τη διαφθορά, την αναξιοπιστία των θεσμικών οργάνων; Πως η νέα γενιά που ακούει για αυτή την κρίση από πολύ νεαρή ηλικία, και βλέπει τις άμεσες συνέπειες της στο ίδιο της το σπίτι αντιμετωπίζει την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους της; Πάνω απ’όλα, τι βλέπει όταν κοιτάζει στο μέλλον;
 Το πιθανότερο είναι ότι οι νέοι ζουν την κάθε μέρα με αβεβαιότητα. Η Άλμα, η πρωταγωνίστρια μας, κληρονόμησε μια χώρα σε ερείπια, μια εξοχή που έχει ξεπουληθεί, κι ένα τοπίο που έχει καταστραφεί. Η μητέρα της την άφησε όταν ήταν μικρή. Οι φίλοι της εγκαταλείπουν τον τόπο τους αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες αλλού. Εκατοντάδες επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο, συμπεριλαμβανομένης και της οικογένειας της.
 Το μόνο βέβαιο στον κόσμο της Άλμα, είναι ο παππούς της κι όσα εκείνος αντιπροσωπεύει. Είναι επίσης βέβαιη ότι η οικογένεια της έκανε πολλά λάθη. Δεν έχει πολλά να χάσει πέρα από τον παππού της, που βλέπει να εξασθενεί. Δεν έχει πολλά να πιστέψει και δεν εμπιστεύεται κανέναν.
 Για μένα η Ελιά, μιλά για την αποκατάσταση της πίστης. Το πιο σημαντικό πράγμα που χάνουμε μέσα στην κρίση είναι η ελπίδα. Γι’ αυτό στην ιστορία μας, κανείς δε μένει αδιάφορος στην προσπάθεια της Άλμα.
(...)  Δυναμική κι ευαίσθητη. Αυτοκαταστροφική, αλλά ικανή να τα δώσει όλα γι’αυτά που πιστεύει. Η Άλμα είναι μια δύναμη της φύσης, μία νεαρή γυναίκα ικανή να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να τα αλλάξει σε μία απίθανη αποστολή που μοιάζει οριακά με μαύρη κωμωδία.
 Ενάντια στη λογική και τις πιθανότητες, η Άλμα πιστεύει ότι ένα δέντρο μπορεί να τα αλλάξει όλα, και δεν έχει άδικο. Μπορεί να μην καταφέρει να δώσει τη χαρά που θέλει στον παππού της, αλλά μπορεί να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον πατέρα της, και στη διαδικασία να συγχωρήσει τον εαυτό της κι εκείνον. Ίσως να αρχίσει ξανά να εμπιστεύεται τους ανθρώπους και να κοιτάξει στο μέλλον με άλλη ματιά.
(...)  Είναι προνόμιο να δουλεύω και πάλι με τον Πολ Λάβερτι (Paul Laverty). Όπως έκανε και στο «Ακόμα και η βροχή», ο Πολ κατάφερε να χειριστεί ένα θέμα όπως η κρίση με τρομερή επιδεξιότητα, μέσα από ιδιαίτερες καταστάσεις και τρισδιάστατους χαρακτήρες, αποφεύγοντας τα κλισέ και την προβλεψιμότητα. Οι περιπέτειες της Άλμα, παρόλο που είναι προσωπικές έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα. Γιατί το σενάριο του Πολ, πέρα από το βασικό του θέμα, μιλά και για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ισορροπία των συναισθημάτων μας, τους φόβους και τις αδυναμίες μας. Με μία χούφτα από χαρακτήρες καταφέρνει να μιλήσει για το πρόσφατο παρελθόν, το παρόν και για τον καθένα μας.


(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)