(Οιδιπόδειο αλά Γαλλικά)
της Julie Delpy
(αποσπάσματα από μια συνέντευξη)

Η ιδέα για την ταινία
 Μια μέρα έκανα πλάκα με τον σεναριογράφο Eugénie Grandval για τη σχέση που θα είχα σε δεκαπέντε χρόνια με τον τότε εξάχρονο γιο μου και «μικρό μου αυτοκράτορα». Διασκεδάσαμε με αυτό και με την ιδέα ενός παράξενου ζευγαριού – ένας απλός τύπος από την επαρχία και μια γυναίκα από τον χώρο της Παριζιάνικης μόδας- του οποίου η σχέση θα αναστατωνόταν από την παρουσία του γιου. Ήταν μια απλή πλοκή με αστείους χαρακτήρες, ευτράπελες καταστάσεις και διαλόγους.

Ο Lolo, κεντρικός χαρακτήρας
 Χωρίς να προδίδω κάτι από την πλοκή, μπορώ να πω ότι είναι δαιμονικά χειριστικός. Μου αρέσουν οι νευρωτικοί χαρακτήρες. Και μου αρέσει να τους περιγράφω και να τους κάνω ταινίες. Ξέρω πολλούς. Δεν τους βρίσκω αστείους στην πραγματική ζωή, αλλά στις ταινίες έχουν κάτι που με κάνει να ξεκαρδίζομαι.

Η Violette, η μητέρα
 Είναι σημαντικό να αισθανθούμε την αδυναμία της, το πόσο ευάλωτη είναι. Στην αρχή, η κολλητή της τής λέει ότι είναι τρομερά καλή στη δουλειά της αλλά χάλια στις σχέσεις. Λείπει σίγουρα κάτι στη Violette. Αλλά πέρασε τη ζωή της δουλεύοντας και φροντίζοντας τον γιο της. Παρ’ όλο που την ταλαιπωρεί συνέχεια, δεν έχει κάνει κάτι για να διορθώσει την κατάσταση. Είναι η δοτική μητέρα που απλώνει βούτυρο στο ψωμί του και του μαγειρεύει μελάτα αυγά για πρωινό.

Το σέξ και η αγάπη
 Μου αρέσει να πηγαίνω τα πράγματα στα όρια και θέλω να είμαι τολμηρή χωρίς να γίνομαι χυδαία. Είναι το ύφος που γράφω. Ζούμε σε καιρούς που είμαστε όλο και πιο οριοθετημένοι από γλωσσικούς κώδικες και πολιτική ορθότητα. Δεν μας κάνει καλύτερους ανθρώπους αυτό, ο εκφοβισμός και ο φασισμός έχουν επανέλθει.
(...) Με ενδιέφερε να δείξω ότι την αγάπη δεν τη βρίσκεις πάντα εκεί που περιμένεις, πολλοί ψάχνουν για κάποιον σαν κι αυτούς. Σε σχέση με τη συγκεκριμένη γενιά, ήθελα να δείξω ότι οι άνθρωποι που ερωτεύονται σε αυτήν την ηλικία είναι πιο σοφοί. Από τη στιγμή που γίνεσαι σαράντα, αν αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου και είσαι αρκετά τυχερός να συναντήσεις μια όμορφη ψυχή, δεν ξενοκοιμάσαι. Είσαι λιγότερο παθιασμένος και πυρετώδης και πιο προσγειωμένος. Είναι πιο υγιές αυτό.

Η Γαλλία
 Το γεγονός ότι έχω ζήσει μακριά από τη Γαλλία και ότι επιστρέφω εδώ τακτικά με βοηθάει να παρατηρώ διαφορετικά πράγματα. Πέρασα ωραία αναπαριστώντας τον κόσμο της μόδας. Έχω σχέση με αυτόν γιατί έχω φίλους σχεδιαστές που με βοήθησαν στη συγγραφή του σεναρίου. Είχε πλάκα να δείξω την ανορθόδοξη διάσταση της μόδας, όπως μια χλιδάτη δημοπρασία που γίνεται στο μετρό.

Η σκηνοθεσία
 Σε αυτό το επάγγελμα, κατάλαβα γρήγορα ότι μπορώ να βασίζομαι μόνο στη δουλειά μου. Είμαι ανίκανη να κάνω δημόσιες σχέσεις μόνη μου. Ακολούθησα τη συμβουλή του Godard που μου έγραψε ένα γράμμα όταν βγήκε το Detective. «Ακολούθα το δικό σου μονοπάτι» έγραφε. «Είσαι το ποτάμι και υπάρχουν δύο όχθες που προσπαθούν να σε δρομολογήσουν και να σε ευτελίσουν». Επέλεξα να έχω το δικό μου όραμα, τη δική μου στάση.
(...) Δεν θα μπορούσα να κάνω τις ταινίες διαφορετικά. Το γεγονός ότι παίζω επηρεάζει το ύφος και τη δυναμική. Αλλά μου αρέσει και το να σκηνοθετώ μόνο. Είναι έντονα ευχάριστο.

Συγκρίσεις με τον Woody Allen…
 Μου αρέσει ο Woody Allen! Έχουμε κοινές νευρώσεις, την εμμονή με τον θάνατο και το σεξ και ένα είδος δημιουργικής βουλιμίας. Δυστυχώς, είμαι μια γυναίκα και οι δουλειές δεν βρίσκουν πάντα χρηματοδότηση. Σου επιτρέπεται να κάνεις ρομαντικές κωμωδίες, αλλά όχι μια ταινία για τον πόλεμο. Η Kathryn Bigelow είναι μια από τις λίγες γυναίκες σκηνοθέτες που μπορούν να κάνουν μια ταινία για τον πόλεμο στο Ιράκ. Αλλά έπρεπε να πολεμήσει σαράντα χρόνια για να το καταφέρει αυτό.

Η αμερικάνικη μέθοδος
 Στην Αμερική η μέθοδος μπορεί να είναι πολύ αυστηρή, οπότε προσπαθώ να βρω μια ισορροπία. Είμαι άμεση και προετοιμάζω κάθε πλάνο με ακρίβεια. Στο γύρισμα καταλαβαίνω ότι υπάρχει καλύτερη εκδοχή και ποτέ δε διστάζω να αναθεωρήσω τα πράγματα. Οι ταινίες είναι ομαδική δουλειά από την αρχή μέχρι το τέλος. Μου αρέσουν οι δουλευταράδες που είναι ευαίσθητοι και αστείοι. Προσπαθώ να είμαι έτσι κι εγώ. Να κάνω τη δουλειά μου αξιοπρεπώς και να είμαι ανοιχτή σε προτάσεις. Δεν έχω κάποια μέθοδο. Κάθε ηθοποιός, κάθε μέρα, κάθε σκηνή. Όλα αυτά είναι διαφορετικά. Προσπαθώ να προσαρμόζομαι.

Οι κωμωδίες
 Είναι το αγαπημένο μου είδος, αλλά μου αρέσει και το δράμα. Η επόμενη ταινία μου θα είναι δράμα. Και μετά θα ξεκινήσω ένα φιλόδοξο έργο για την περιπέτεια του αμερικανικού σινεμά. Εντωμεταξύ, θα ασχοληθώ με μια σειρά για τις γυναίκες τη δεκαετία του’40.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)