του Pedro Almodóvar

Εκκινώντας ως μια ταινία μυστηρίου, η γεμάτη πάθη και έντονα συναισθήματα ταινία του Ισπανού δημιουργού είναι όπως πάντα ένα γυναικείο πορτραίτο που κορυφώνεται ως ένα μελόδραμα.
Οι κόκκινες πτυχώσεις ενός φορέματος. Ένα ταξίδι. Μια μετακόμιση. Μια αλλαγή ζωής.
Τα κεντρικά γυναικεία πρόσωπα στις ταινίες του Pedro Almodóvar βρίσκονται πάντα στα μεταίχμια των αλλαγών. Και γι' αυτό οι ισορροπίες (...και πως αυτές θα κατακτηθούν) είναι πάντα το ζητούμενο. Ισορροπίες που αφορούν, όχι τόσο μια εξωτερική πραγματικότητα, αλλά την εσωτερική, το σύμπαν των συναισθημάτων. Αυτήν την ισορροπία αναζητά και η ομώνυμη του τίτλου κεντρική ηρωίδα: η απώλεια της είναι ένα μυστήριο που πρέπει να απαντηθεί και να εξηγηθεί. Μια ισορροπία η οποία όμως μοιάζει να είναι διαρκώς το ζητούμενο, αφού η Julieta στιγματίζεται από μια ανοικτή πληγή: την εξαφάνιση της κόρης της Antía. Τα γιατί και πως αναλαμβάνει να απαντήσει η αφήγηση.
Δομώντας όλη την αφήγηση με συνεχή φλασμπάκ, ο σκηνοθέτης μοιράζει τον κεντρικό ρόλο σε δύο ηθοποιούς: την Adriana Ugarte (ευρύτερα γνωστή από τη συμμετοχή στην τηλεοπτική σειρά El tiempo entre costuras /H Μοδίστρα) που υποδύεται την ηρωίδα σε νεαρή ηλικία) και την Emma Suárez, που υποδύεται την ηρωίδα στη μέση ηλικία. Ό,τι διαδραματίζεται στο παρελθόν είναι οι όροι και οι συνθήκες για την κατάσταση ανισορροπίας που βιώνει στο σήμερα η ηρωίδα. Και γι' αυτό η επιλογή μιας τηλεοπτικής ηθοποιού στον κεντρικό ρόλο δεν είναι χωρίς σημασία: ο Pedro Almodóvar βυθίζεται στο αγαπημένο του σύμπαν, του γυναικείου μελοδράματος, ενός κινηματογραφικού είδους στο οποίο άλλοτε διέπρεπε το Χόλιγουντ, και τώρα διασώζεται μόνο στην τηλεοπτική οθόνη.
Μια επιπλέον προέκταση -συνέπεια αυτής της αφηγηματικής δομής και της διπλής διανομής στον κεντρικό ρόλο, είναι ότι η ταινία σε κάποιες στιγμές δείχνει ως ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο ηλικίες μιας γυναίκας: την εποχή της νεότητας και των έντονων ερωτικών πόθων και την εποχή της μέσης ηλικίας και της επιφανειακής γαλήνης και ηρεμίας. Ή για να ειπωθούν μια διαφορετικό τρόπο τα προηγούμενα:  το πρόσωπο της μέσης ηλικίας δεν κατάγεται παρά από τα ταραγμένα πεδία του έρωτα και τα ανεξίτηλα σημάδια του, από τις ευθύνες της μητρότητας.
Ως προς τα αφηγηματικά επεισόδια, τα περίπλοκα και δύσβατα οικογενειακά τοπία, τα κρυμμένα και ένοχα μυστικά, οι πόθοι του έρωτα και τα πάθη της μητρότητας: όλα αυτά είναι τα στοιχεία της πλοκής. Μια πλοκή που ο σκηνοθέτης έχει δανειστεί από τρία διηγήματα της νομπελίστριας Καναδής Alice Munro από το βιβλίο της Απόδραση. Κεντρικός στόχος του Pedro Almodóvar, και κύρια έγνοια του, είναι η εστίαση στην Julieta, την ηρωίδα και η σχεδίαση του γυναικείου πορτραίτου. Τα πάθη της θέλει να αφηγηθεί ο σκηνοθέτης, και αυτή του η προσήλωση έχει κάποιες όχι ευκαταφρόνητες συνέπειες: τη δραματουργική υποτίμηση του ρόλου της κόρης, της Antía, του συναισθηματικού της κόσμου, των παθών και πόθων της. Αυτή παραμένει το συνεχές και άλυτο μυστήριο της ταινίας. Και αυτή η μονομερής προσήλωση του Pedro Almodóvar δημιουργεί τη σχετική ανισορροπία στην δραματική κορύφωση της ταινίας.
Χρωματισμένες από τα έντονα και μελαγχολικά στους τονισμούς τους συναισθήματα των μελωδιών του Alberto Iglesias, οι εικόνες της ταινίας, εντέλει, δεν περιγράφουν παρά τα πάθη μιας μάνας: μιας γυναίκας που υποφέρει, που προσπαθεί να ισορροπήσει, μάλλον χωρίς επιτυχία, ανάμεσα στο ρόλο της μάνας και τα ερωτικά της πάθη...

Δημήτρης Μπάμπας