(Η καλή σύζυγος)
της Mirjana Karanovic

Σε ένα εύπορο προάστιο του Βελιγραδίου, η τακτοποιημένη ζωή μιας υποδειγματικής συζύγου και μητέρας θα κλονιστεί ανεπανόρθωτα, όταν δύο νοσηρά γεγονότα θα εισβάλουν βίαια στην καθημερινότητά της. Η διάγνωση ενός όγκου στο σώμα της και η ανακάλυψη μιας βιντεοκασέτας από το σκοτεινό παραστρατιωτικό παρελθόν του συζύγου της θα τη φέρουν αντιμέτωπη με αλήθειες από τις οποίες απέστρεφε επιμελώς το βλέμμα και τις οποίες πλέον βρίσκει το θάρρος να αντιμετωπίσει.
Έχοντας σταθερά ως επίκεντρο την «καλή σύζυγο»-στο ρόλο η γνωστή σερβίδα ηθοποιός Mirjana Karanovic, εδώ και στο πρώτο της σκηνοθετικό εγχείρημα- η ταινία υιοθετεί εξαρχής την οπτική της κεντρικής ηρωίδας, προσδίδοντας έτσι στο γνωστό θέμα των τραυμάτων της μεταπολεμικής Σερβίας μια πιο ανθρώπινη, καθαρά γυναικεία ματιά. Η κάμερα την ακολουθεί από κοντά, στις οικιακές και κοινωνικές δραστηριότητες, αλλά και στις μοναχικές της περιπλανήσεις, προσπαθώντας να ανιχνεύσει τη συναισθηματική της κατάσταση, η οποία δεν είναι εύκολα αναγνώσιμη. Τις λεπτές εκείνες ψυχικές διεργασίες που ωριμάζουν αργά και δεν εκδηλώνονται άμεσα. Παράλληλα η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από μια απλή, σχεδόν προβλέψιμη κινηματογραφική αφήγηση, που προχωράει γραμμικά χωρίς κορυφώσεις ή ανατροπές. Ό,τι έχει αξία στη διάρκεια αυτής της διαδρομής είναι τα κοντινά πλάνα στο ίδιο το πρόσωπο της ηρωίδας και η θλίψη που αυτό κουβαλάει. Μια θλίψη που καλύπτεται άλλοτε από την ικανοποίηση μιας αφοσίωσης, συζυγικής ή μητρικής, κι άλλοτε από την επιτηδευμένη ευθυμία των φιλικών συγκεντρώσεων στις οποίες αυτή παρευρίσκεται. Ειδικά οι τελευταίες,- τυπικά βαλκάνιες σκηνές γλεντιού-, αποτυπώνουν με εξαιρετικό τρόπο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αντανακλώντας έναν κόσμο θορυβώδη και ματαιόδοξο, που παραπαίει ανάμεσα στο σοβινισμό και τη διαφθορά.
Οι σχέσεις όμως που συντελούν στην ωρίμανση της ηρωίδας και που καθορίζουν την πορεία της προς την αναθεώρηση είναι αυτές με το σώμα της και τον τυπικά ιδανικό σύζυγο. Η πρώτη δίνεται ελλειπτικά μέσα από λίγες αλλά με ιδιαίτερη δυναμική σκηνές, όπως αυτές της αρχής και του τέλους της ταινίας. Το γυμνό στήθος, η αβεβαιότητα και ο φόβος που το περιβάλλει. Η δεύτερη σχέση, πιο αμφίσημη και διφορούμενη, οικοδομείται σταδιακά, δημιουργώντας την απαιτούμενη για την ηρωική πράξη του τέλους απόσταση. Η μεταφορά είναι εδώ κάτι παραπάνω από ενδεικτική. Η αποκάλυψη μιας επώδυνης αλήθειας δοκιμάζει τις αξιοπρέπειες, κλονίζει τις ισορροπίες, θέτει υπό αμφισβήτηση βεβαιότητες. Η αφαίρεση του καρκινώματος δεν αποτελεί παρά το μοναδικό τρόπο επιβίωσης, την έσχατη ηθική πράξη προσωπικής ανάληψης της ευθύνης.
Η Mirjana Karanovic, ηθοποιός με πολιτική απήχηση σε όλο το βαλκανικό χώρο εξαιτίας της τολμηρής επιλογής πρωταγωνιστικών ρόλων, επιχειρεί με την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά άλλη μία ακτιβιστική πράξη. Είκοσι χρόνια μετά από έναν πόλεμο που δίχασε την πολιτισμένη Ευρώπη και οι πληγές του φαίνονται να έχουν κλείσει, επαναφέρει τα θέματα της ενοχής και της ηθικής ευθύνης, θέτοντας υπό αμφισβήτηση αξίες, όπως της τυφλής πίστης στην οικογένεια και το έθνος.  

της Καλλιόπης Πουτούρογλου  [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]