(Με λένε Τζιγκ)
του Gabriele Mainetti

Ένας άνδρας που τρέχει. Μια καταδίωξη στους στενούς δρόμους του ιστορικού κέντρου της Ρώμης: τον Enzo κυνηγά η αστυνομία. Στην προσπάθεια του να διαφύγει θα έρθει σε επαφή μ' ένα επικίνδυνο ραδιενεργό απόβλητο. Και είναι αυτό που θα του αλλάξει ολοκληρωτικά τη ζωή και τη φύση του: ο Enzo γίνεται υπεράνθρωπος. Βιοπορίζεται από μικροκλοπές και σαν μπράβος σε μια τοπική συμμορία. Όμως το περιβάλλον του υποκόσμου στο οποίο κινείται είναι επικίνδυνο και ο Enzo βρίσκεται αντιμέτωπος με αντιπάλους ισχυρούς...
Χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη της μυθοπλασίας τη μυθολογία του υπερ-ήρωα, όπως τη γνωρίζουμε από τα κόμικς και το χολιγουντιανό σινεμά, ο σκηνοθέτης αναπτύσσει τη αφήγηση στο περιβάλλον του ιταλικού υποκόσμου. Όμως απέναντι σ' αυτό τον λούμπενμ εξαθλιωμένο ήρωα του (που υποδύεται ο Claudio Santamaria) που μοιάζει να κατάγεται από το μακρινό παρελθόν του ιταλικού σινεμά- το νεορεαλισμό ή τις ταινίες του Passollini- τοποθετεί μια γυναικεία φιγούρα με τις ιδιαιτερότητες της. Βυθισμένη αυτή η νεαρή γυναίκα (στο ρόλο η Ilenia Pastorelli) μέσα σ' ένα σύμπαν φανταστικό-αυτό των γιαπωνέζικων anime- αντισταθμίζει σε μια πρώτη προσέγγιση τη σκληρότητα, τη βαναυσότητα, τον κυνισμό του περιβάλλοντος. Η γλυκύτητα της παρουσίας της λειάνει τις αιχμές και τις δυσμορφίες του άνδρα: είναι η οικειότητα, η σωματική επαφή, το χάδι που ανοίγουν ένα νέο πεδίο σ' αυτή την ταινία.
Η αφήγηση συχνά προσπερνά τα της μαφιόζικης μυθολογίας ή τα σχετικά των υπερ-ηρωών για να εστιάσει κυρίως στη σχέση αυτού του εσωστρεφή, σχεδόν μισάνθρωπου νεαρού άνδρα και της ονειροπαρμένης νεαρής γυναίκας, που η ύπαρξη της στιγματίζεται από τα ανεπούλωτα τραύματα της ψυχής.
Με φόντο μαι κοινωνία σκοτεινή και ερεβώδης ως μια άλλη Gotham City, βυθισμένη στην παρακμή, που ταλανίζεται από τη βία, και την τρομοκρατία, η γκάμα συναισθημάτων που εκλύεται από τη σχέση του άνδρα και της γυναίκας φαίνεται να ρίχνει ακτίνες φωτός και ελπίδας.
Ωστόσο η σκηνοθεσία συχνά παραδίδεται στις ένοχες απολαύσεις των κινηματογραφικών ειδών και των κλισέ τους, στον ακραίο μελοδραματισμό τους, άλλωστε στην παράδοση του ιταλικού σινεμά ανήκουν τα giallo και το σινεμά του Mario Bava. Και γι' αυτό στην κορύφωση της δραματικής πλοκής βρίσκουμε τη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας για τον ήρωα και ενός νέου υπερ- ήρωα και μιας νέας μυθολογίας για το ιταλικό και ευρωπαϊκό σινεμά. Όχι μια αναπαραγωγή όπου οι ιδιαιτερότητες του τόπου σχεδόν απουσιάζουν, όπως είδαμε στο western spaghetti, αλλά μια προσαρμογή και ενσωμάτωση: το ανάλογό του συχνά βλέπουμε στο κορεατικό σινεμά.

Δημήτρης Μπάμπας