(Η ουρά του ψαριού)
των Joaquim Pinto & Nuno Leonel

Πρωτοχρονιά του 1998 o Joaquim Pinto και ο σύντροφός του Nuno Leonel, βρέθηκαν σ’ ένα νησί των Αζορών, το Rabo de peixe στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού. Γοητευμένοι από τον τόπο και τους κατοίκους του θα επιστρέψουν και, σ’ ένα διάστημα 3 χρόνων, θα γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή τους με την προοπτική να προβληθεί αυτό στην κρατική τηλεόραση της Πορτογαλλίας. Σχεδόν 15 χρόνια μετά, θα μοντάρουν ξανά το υλικό που έχουν τραβήξει.
Βίντεο χαμηλής ανάλυσης –οι περιορισμοί της τεχνολογίας της εποχής- και στο κέντρο τα πρόσωπα και τα σώματα των νεαρών ψαράδων με φόντο τα κύματα της θάλασσας. Οι δυο σκηνοθέτες συνθέτουν μια πινακοθήκη χαρακτήρων, τη ζωή των οποίων παρακολουθούν σε διάστημα τριών χρόνων. Στο κέντρο βρίσκεται ένα νεαρός ψαράς ο Pedro, του οποιού την οικογενειακή και προσωπική ζωή ακολουθούν από κοντά.
Εικόνες της ζωής του ψαράδικου χωριού –τα πανηγύρια, οι θρησκευτικές λιτανείες, η κοινοτική ζωή-, αναμνήσεις από την κλασική νεορεαλιστική ταινία La Terra trema του Luchino Visconti. Μια διαρκής δύσκολη μάχη για την επιβίωση: το ψάρεμα και οι τελετουργίες του, η σχέση με την θάλασσα, η πάλη με τα κύματα του Ατλαντικού Ωκεανού, οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης.
Ο προσωπικός τόνος στην αφήγηση διαπλέκεται κάποιες φορές με το ομοφυλοφιλικών αποχρώσεων σκηνοθετικό βλέμμα. Αν και σε μια πρώτη προσέγγιση είναι τα ανδρικά σώματα και πρόσωπα που έλκουν το ενδιαφέρον των δύο σκηνοθετών, ωστόσο εδώ υπάρχει κάτι πιο ευρύ και πιο βαθύ: είναι η πάλη του ανθρώπου για επιβίωση , όπως την απεικόνισε ο νεορεαλισμός. Είναι η ανθρώπινη αγωνία, γυμνή και καθαρή από προσμείξεις, ό,τι αντικρίζουν οι δύο σκηνοθέτες καταμεσής του ωκεανού.

Δημήτρης Μπάμπας