(Μια βόλτα στη Γαλλία)
του Rachid Djaïdani
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Ήθελα να κινηματογραφήσω δύο εντυπωσιακές παρουσίες σε αντίστιξη. Βρίσκω ότι και οι δύο είναι υπέροχοι. Τα πληγωμένα σώματα τους είναι όμορφα. Το δέρμα τους έχει σημάδια, πληγές. Ο Σαντέκ έχει τους δρόμους χαραγμένους στο δέρμα του. Ο «Τοντόν» (Ντεπαρντιέ) ανανεώνεται ψυχικά με κάθε ματιά. Όταν ο ένας κοιτάζει τον άλλο, σε καθηλώνουν. Είναι δυνάμεις της φύσης, δύο υπερευαίσθητοι καλλιτέχνες. Πρέπει να ξέρεις πώς να τους παρατηρείς και να τους ακούς. Δεν μπορείς να αφήσεις να χαθεί ούτε μια αναπνοή.
Όταν ξεκινάς να κάνεις μποξ, δεν σκέφτεσαι ποτέ ότι θα γνωρίσεις τον Μοχάμεντ Άλι! Μπορεί να το ονειρεύεσαι κρυφά, αλλά δεν θα το παραδεχόσουν ποτέ. Και ξαφνικά τον έχεις μπροστά σου, είναι εντελώς μυστικιστικό. Είναι το ίδιο συναίσθημα με τον «Τοντόν» (Ντεπαρντιέ). Σε κοιτάζει και ακόμα κι αν είσαι επιφυλακτικός νιώθεις το βάρος ενός πανάλαφρου ανθρώπου. Είναι μυθικό. Δεν υπάρχουν αρκετά επίθετα για να εκφράσω πόσο τον αγαπώ. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, ο Μοχάμεντ Άλι του σινεμά.
Η ταινία είναι μια ωδή στη χειρονακτική εργασία, μια ωδή στον ήχο που κάνει το μυστρί. Ο ήχος αυτός που ακούτε στην ταινία ενώνει όλους τους εργάτες του κόσμου. Το βρίσκω συναρπαστικό. Προσπάθησα να βρω μια συγκεκριμένη αρμονία μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, που πιθανά μπορεί να μας δώσει μερικά στοιχεία για το μέλλον. Ένας νεαρός που θέλει να βρει τη σωστή οπτική γωνία κοιτάζοντας έναν πίνακα του Βερνέ, κι ένας οικοδόμος, ο οποίος με το πάθος και το λεξιλόγιο του, καταφέρνει να κινήσει το ενδιαφέρον του νέου για να μιλήσουν για τη Γαλλία. Όλα περιστρέφονται γύρω από ακατέργαστα υλικά και παρορμήσεις.

(δ.τ.)