(Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού)
του Γιώργου Λάνθιμου

H δεύτερη αγγλόφωνη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου μετά το «The Lobster» αφηγείται την ιστορία ενός χαρισματικού χειρουργού, ο οποίος αναγκάζεται να προβεί σε μια αδιανόητη θυσία προκειμένου να σώσει την ιδανική του ζωή και την οικογενειακή του γαλήνη. Η τελευταία φαίνεται να κινδυνεύει σοβαρά ύστερα από την απόφαση του γιατρού να προσθέσει ένα νέο μέλος στην οικογένειά του, ένα έφηβο αγόρι η συμπεριφορά του οποίου θα αποδειχθεί προβληματική. Στην ταινία, που είναι εμπνευσμένη από τον Ευριπίδη και έχει αναφορές σε αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, πρωταγωνιστούν οι Colin Farrell και η Nicol Kidman, ενώ το σενάριο συνυπογράφουν και εδώ ο σκηνοθέτης και ο Ευθύμης Φιλίππου.

Ο Γιώργος Λάνθιμος δηλώσε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου στο Φεστιβάλ Καννών 2017: «Το θέμα της ταινίας είναι σκληρό, αλλά περισσότερο έτσι όπως αναπτύσσεται στο μυαλό του θεατή. Στα γυρίσματα όμως η ατμόσφαιρα δεν ήταν καθόλου σκοτεινή. Προσπαθώ να μην παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά και να δημιουργώ και το ίδιο κλίμα και για τους συνεργάτες μου. Με τη Νικόλ είχαμε ένα αστείο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων: «μην ξεχνάς ότι πρόκειται για κωμωδία Το πιστεύω αυτό. Γιατί μόνο όταν αποτινάξεις τη βαρύτητα και τη σοβαροφάνεια μπορείς να δημιουργήσεις κάτι ενδιαφέρον και αληθινό
(...) Ήθελα να εξετάσω αυτό το κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Πώς διαμορφώνονται οι έννοιες της δικαιοσύνης, της ηθικής, της επιλογής, όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με ηθικά διλήμματα. Φυσικά όλα αυτά προϋπήρχαν -στην ελληνική μυθολογία, την αρχαία ελληνική τραγωδία, αλλά και τη θρησκεία ακόμα».

Ο κριτικός της εφ. Guardian γράφει: “Η ταινία τρόμου των ταμπού του Γιώργου Λάνθιμου κινείται με μια υπνοβατική βεβαιότητα στο ξεχωριστό φάσμα της παραδοξότητας. Πρόκειται για μια γοητευτική, ενοχλητική, διασκεδαστική μετατόπιση προς κάτι που θα μπορούσε να φαίνεται σαν ένα συμβατικό θρίλερ από τη δεκαετία του 70 ή του 80-ή και ακόμα ένα ψυχολογικό θρίλερ τύπου 'μοιραία σχέση'.
(...) Όπως συμβαίνει στις καλύτερες στιγμές του, ο Λάνθιμος κατορθώνει να χτίζει έναν ολοκληρωμένο κόσμο και να μας βυθίζει σε αυτόν. Ακόμα και η παραδοξότητά του, έχει ένα διττό νόημα: ένα στιλιζαρισμένο στοιχείο παραλόγου και μαζί μια αληθοφανή έκφραση άρνησης. Θα είχε ενδιαφέρον να φανταστείς τον John Carpenter ή τον Brian De Palma ή τον Richard Donner να σκηνοθετούν αυτό το σενάριο. Πιθανότατα το αποτέλεσμα να μην ήταν πολύ διαφορετικό”.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, δημοσιεύματα του τύπου, κατάλογος φεστιβάλ Καννών. επιμέλεια Π.)