του Tomas Alfredson
(οι δηλώσεις του John le Carré)

Κερδίζω το ψωμί μου και φτιάχνω το όνομά μου γράφοντας βιβλία. Αυτό λέει η καρδιά μου. Το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου όμως, δεν διαβάζει, συνεπώς αν μπορώ να τους δώσω πρόσβαση στις ιστορίες μου μέσα από κάποιο άλλο μέσο, τότε πραγματικά χαίρομαι. Κι αν αυτό το μέσο τους εμπνεύσει τόσο ώστε να τους οδηγήσει στο να αγοράσουν το βιβλίο, τότε χαίρομαι διπλά.
Με τον Άλεκ Γκίνες κι ένα υπέροχο καστ που απαρτιζόταν από την αφρόκρεμα του Βρετανικού Εθνικού Θεάτρου, η τηλεοπτική μεταφορά –κατά έναν περίεργο τρόπο- κατέληξε να είναι μια ιστορία αγάπης με φόντο την υπό κατάρρευση Βρετανία. Απέπνεε μια υπέροχη νοσταλγία... Ακόμα και οι πιο ποταποί, φαύλοι χαρακτήρες ήταν κατά κάποιο τρόπο αγαπητοί.
Η σημερινή κινηματογραφική μεταφορά είναι απαλλαγμένη από το συναίσθημα, είναι πιο σέξι, πιο σκληρή και πιο ωμή. Έτσι έπρεπε να είναι.
[Η ιστορία του μυθιστορήματος] Δεν απέχει και τόσο πολύ από την επιχειρηματική ζωή, από την καθημερινότητα του απλού ανθρώπου. Όταν έγραψα το μυθιστόρημα, πίστευα ακράδαντα ότι υπήρχε μια ολότητα, ένα σύμπαν που μπορούσα να εξερευνήσω. Το βιβλίο σίγουρα άγγιξε το θέμα της διάδρασης του πολίτη με το δημόσιο. Ο κόσμος ήθελε να δει τη ζωή του υπό το πρίσμα της συνωμοσίας και αυτό παραμένει μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς στις σχέσεις που δομεί ο άνθρωπος με τους θεσμούς που δημιουργεί. Ήθελα να δώσω πρόσβαση στο κοινό σε έναν μυστικό κόσμο.
Αυτό που παραμένει εξίσου επίκαιρο σήμερα όπως και πριν από 30 χρόνια – και θα εξακολουθήσει να είναι επίκαιρο και σε εκατό χρόνια από τώρα – είναι το πόσο εύκολα ο άνθρωπος μπορεί να προδώσει την εμπιστοσύνη του άλλου. Για μένα, αυτός ο μυστικός κόσμος αποτελούσε και μια μεταφορά του πραγματικού κόσμου στον οποίο ζούμε όλοι εμείς. Εξαπατά ο ένας τον άλλο, εξαπατούμε τον εαυτό μας. Κατασκευάζουμε ιστορίες και υποκρινόμαστε ότι ζούμε αντί να ζούμε πραγματικά.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)