(Το κύμα)
του Roar Uthaug

Αυτή ταινία καταστροφής είναι μια ακόμα απόδειξη το πως η εφευρετικότητα του σκηνοθέτη και παραγωγού μπορεί να υπερβεί τα εμπόδια που τίθενται από τα μεγέθη παραγωγής.
Όπως είναι γνωστό απ’ όλα τα κινηματογραφικά είδη το πιο δαπανηρό είναι η ταινία καταστροφής. Το είδος αυτό βασίζεται στα ειδικά εφέ και στα σκηνικά. Και, είναι ακριβώς αυτοί οι δύο παράγοντες που ανεβάζουν το κόστος παραγωγής - τουλάχιστον στις πετυχημένες εκδοχές του. Ωστόσο, η ταινία αυτή, που προέρχεται από μια μικρή κινηματογραφία της Ευρώπης, της Νορβηγίας, υπερβαίνει αυτό το εμπόδιο: εδώ δεν θα δούμε τη πληθώρα των κινηματογραφικών εφέ ούτε τη σπατάλη τους – είναι η λελογισμένη χρήση τους που κυριαρχεί, είναι η σκηνοθετική εφευρετικότητα που προσφέρει τις λύσεις. Εξάλλου, ό,τι έχει σημασία εδώ δεν είναι μόνο η θεαματικότητα της καταστροφής, αλλά κυρίως η αγωνία, δηλαδή το σασπένς
Κεντρικό πρόσωπο στην αφήγηση είναι ο Kristian (στο ρόλο ο Kristoffer Joner), γεωλόγος και κάτοικος μαζί με την οικογένεια του της μιας μικρής νορβηγικής πόλης, της Geiranger. Η ιδιαιτερότητα αυτής είναι ότι βρίσκεται στις όχθες ενός φιόρδ, και άρα τελεί υπό το διαρκή κίνδυνο κατολισθήσεων που μπορούν να δημιουργήσουν τεράστια παλιρροιακά κύματα, δηλαδή τσουνάμι. Διαβάζοντας τις μετρήσεις και υποψιαζόμενος ότι ο κίνδυνος σύντομα θα γίνει πραγματικότητα, ο ήρωας προσπαθεί να προειδοποιήσει τους συναδέλφους στο τοπικό γεωλογικό κέντρο παρακολούθησης και να προστατεύσει την οικογένειά του….
Οι αρχικές γαλήνιες σκηνές που απεικονίζουν όλη την εμφανή γοητεία του τοπίου, σιγά -σιγά υπονομεύονται από τις ενδείξεις της επερχόμενης καταστροφής. Και αυτό είναι μια από τις πολλές συμβάσεις αυτού του κινηματογραφικού είδους που ο σκηνοθέτης με ευλάβεια τηρεί. Η άλλη είναι η ίδια αφηγηματική δομή που χωρίζεται σε τρεις πράξεις: το πριν, την καταστροφή και το μετά αυτής. Στα κεντρικά πρόσωπα του δράματος, με τα οποία οι θεατές ταυτίζονται, ο σκηνοθέτης τοποθετεί την οικογένεια του ήρωα. Και τέλος, ως επίμαχο στοιχείο της δραματικής πλοκής και ό,τι επιτείνει την αγωνία του θεατή, θέτει στο κέντρο την ενότητα της οικογένειας: η καταστροφή θα τη διαλύσει και είναι αυτή που πρέπει να επανέλθει στην αρχική της κατάσταση για να οδηγηθεί η αφήγηση στο τέλος.
Το σασπένς της αφήγησης οικοδομείται όπως εξάλλου μας έχει δείξει και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, σ’ ό,τι ο ήρωας και ο θεατής γνωρίζουν ότι θα συμβεί, αλλά τα υπόλοιπα πρόσωπα του δράματος αγνοούν: την καταστροφή. Και ο αγώνας (… και οι αγωνίες) της ταινίας είναι η καταστροφή να διαταράξει όσο το δυνατόν λιγότερο τα κεντρικά πρόσωπα, δηλαδή την οικογένεια του ήρωα. Αλλά όπως πάντα συμβαίνει στο δράμα, για να κρατηθεί η ενότητα της οικογένειας και να εξέλθει της περιπέτειας με όσο το δυνατόν λιγότερα τραύματα, χρειάζονται θυσίες. Η πρώτη από αυτές είναι της αθωότητας…

Δημήτρης Μπάμπας