(Το πράσινο δωμάτιο )
του François Truffaut

Το “Πράσινο δωμάτιο” βασίζεται κυρίως, στο βιβλίο του Χένρυ Τζαίημς. “Ο βωμός των νεκρών” και λιγότερο σε δύο άλλες νουβέλες “Το κτήνος στην ζούγκλα” και “Οι φίλοι των φίλων”. Αφορά τον Ζουλιέν Νταβέν (τον παίζει ο ίδιος ο Τρυφφώ) που δέκα χρόνια μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αφιερώνει τον εαυτό του στην δημιουργία ενός βωμού στην μνήμη των νεκρών, της γυναίκας του και φίλων του, σε μια απόπειρα να διατηρηθεί μια αίσθηση συνέχειας και κάποιου νοήματος ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Ο Ζουλιέν ανήκει στους αντρικούς χαρακτήρες του Τυφφώ που απομονώνονται από την ανθρώπινη επαφή, γίνονται ανίκανοι να διατηρήσουν φιλικές σχέσεις, είτε με τους άντρες, είτε με τις γυναίκες και εξωθούνται από τις ρομαντικές φαντασιώσεις τους στην ολοκληρωτική μοναξιά.
Η ζωή του ταράζεται μόνο από την συνάντηση του με την κόρη ενός παλιού του φίλου, την Σεσίλια, που αντιπροσωπεύει τον αντίποδα στις ηθικές αρχές του Ζουλιέν που αποφεύγει τον υπόλοιπο κόσμο και ζει μέσα στο παρελθόν. Κι αυτή επίσης θρηνεί τους νεκρούς αλλά υποστηρίζει πως αυτό που τους τιμά κυρίως είναι η επιβεβαίωση της ζωής. Υπάρχει μια διαλεκτική ένταση στην ταινία: τα λόγια της Σεσίλια υπερισχύουν στον διάλογο αλλά στο πλάνο κυριαρχεί η εικόνα του Ζουλιέν. Η αποξένωση του Ζουλιέν είναι κάτι παραπάνω από το αποτέλεσμα μιας προσωπικής ή ρομαντικής φαντασίωσης.
Ο Ζουλιέν αποσύρεται από την ζωή, διατηρώντας την ανάμνηση των νεκρών του που ζουν με κωδικές που ολοένα καταστρέφονται μέσα σ’ ένα κόσμο που συνεχώς αυξάνει ο ανταγωνισμός, η χειραγώγηση, ο φανκτσιοναλισμός. Αποσύρεται για να διατηρήσει τις αξίες των νεκρών χρησιμοποιώντας σαν μέσα μια προσωπική ή αυτοπεριοριστική δημιουργική πράξη που δύσκολα μπορούμε να κατανοήσουμε ή να εκτιμήσουμε και που τον απομονώνει ακόμα παραπάνω από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι οι πράξεις του είναι μια κατάφαση και την ίδια στιγμή η απομόνωση του μια άρνηση της ζωής. Ταυτόχρονα το “Πράσινο δωμάτιο” αποτελεί το πράσινο δωμάτιο του ίδιου του Τρυφφώ μια και είναι γεμάτο αναφορές και υπαινιγμούς σε παλιότερες ταινίες του π.χ. Ζουλιέν ή Ζυλ από το “Ζύλ και Ζιμ” (μια φωτογραφία του Όσκαρ Βέρνερ υπάρχει και μέσα στον ναό των Νεκρών), Ζουλί (η νεκρή γυναίκα του) για να μας θυμίσει το “Η νύφη φορούσε μαύρα” και την “Αμερικάνικη νύχτα”, ο μικρός προστατευόμενος της νοικοκυράς του Ζουλιέν, ανάμνηση από τα “400 χτυπήματα”.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ταινία είναι ένας στοχασμός πάνω στην σύγχρονη κουλτούρα και κοινωνία και η γαλήνη της κρύβει μια αποξένωση που μπορούμε να ονομάσουμε ανατρεπτική, μια εξερεύνηση της ανθρώπινης απομόνωσης μέσα σε μια απάνθρωπη κοινωνία καθώς και μια διερεύνηση των ορίων και της δύναμης της ηθικής και της αισθητικής αγνότητας.
 
(Από το περιοδικό Flim Quatreriy, ελληνική μετάφραση πρόγραμμα του κινηματογράφου τέχνης Αίας -Θεσσαλονίκη)