του Andrei Creţulescu

Ακολουθώντας τους τρόπους των ταινιών ανδρικής φιλίας -buddy film-, η πρώτη ταινία του ρουμάνου σκηνοθέτη είναι μια σπουδή χαρακτήρων.
Μια νεαρή γυναίκα, η Ioana, βγαίνει από ένα καφέ με την κάμερα να την ακολουθεί. Μόλις στρίβει από την γωνία, οι θόρυβοι ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος. Αυτό το αποτρόπαιο συμβάν είναι η αρχή της αφήγησης . Και το μοναδικό στο οποίο εμφανίζεται η γυναίκα που έχει στιγματίσει τη ζωή των δύο κεντρικών προσώπων της ταινίας. Η αφήγηση επικεντρώνεται στον 40χρονο σύζυγο της Ioana, τον Alexandru (στο ρόλο ο Şerban Pavlu), και σ’ ό,τι έπεται της ξαφνικής απώλειας της: στο βαρύ πένθος. Τη διαταραχή του προκαλεί ο νεαρός και μάλλον ντροπαλός Sebastian (στο ρόλο ο Radu Iacoban), που εμφανίζεται ένα πρωινό στην πόρτα του ήρωα για να δηλώσει ότι υπήρξε ο εραστής της εκλειπούσης τους τελευταίους πέντε μήνες. Διεκδικώντας μερίδιο από το βαρύ πένθος, όπως είναι αναμενόμενο ο νεαρός προκαλεί την εχθρότητα του συζύγου. Η αφήγηση παρακολουθεί τη συμβίωση, τη συνάφεια και τη συναναστροφή αυτών των δύο ανδρών, τις προσπάθειες τους να βρουν μια νέα ισορροπία.
Διανθίζοντας την αφήγηση με στίγματα, άλλοτε μαύρου και άλλοτε όχι, χιούμορ, ο σκηνοθέτης σχεδιάζει καταρχάς τα πορτραίτα των δύο ανδρών. Από τη μια ο σύζυγος, ο Alexandru, οργισμένος για την απώλεια και τη μοιχεία, βιώνει το πένθος μ΄ ένα τρόπο βουβό, προσπαθώντας μάλλον να προσπεράσει παρά να συνδιαλλαγεί με τα συναισθήματα. Και από την άλλη, ο νεαρός εραστής Sebastian βυθισμένος στο πένθος που αναζητά μια ανακούφιση στην παρέα του μεγαλύτερου σε ηλικία άνδρα. Με αφηγηματικούς ρυθμούς αργούς και αναπτύσσοντας μεγάλο μέρος της ταινίας σε χώρους εσωτερικούς, ο σκηνοθέτης εστιάζει στα της σχέσης τους: στις συγκρούσεις αυτών των τόσο διαφορετικών ανδρών, στην αρχική εχθρότητα και πως αυτή μετριάζεται από την ένταση του πένθους και εντέλει μεταλλάσσεται. Τα επεισόδια της συμβίωσης, συζητήσεις για βιβλία, μουσική και σκυλιά, εκδρομές και επισκέψεις, ο έξω κόσμος: οι μεταλλαγές της μεταξύ των δύο ανδρών σχέσης είναι αργές και μόνο τα μουσικά ιντερλούδια ελαφρύνουν τον τόνο και απομακρύνουν για λίγο από το δράμα τον θεατή. Όπως σε κάθε ταινία ανδρικής φιλίας, έτσι και σ’ αυτήν, είναι η συνάφεια και συναναστροφή που θα προσφέρει τη λύτρωση. Τα δάκρυα στο τέλος είναι η ένδειξη ότι η συνδιαλλαγή με την απώλεια έχει επιτευχθεί...

Δημήτρης Μπάμπας