του Danny Boyle

Μια ριψοκίνδυνη, από πολλές απόψεις, κινηματογραφική παραγωγή, βασισμένη στο πολύκροτο, ως την πιο αντιπροσωπευτική εκδοχή της χημικής γενιάς, ομότιτλο βιβλίο του Ίρβιν Γουέλς, από το τρίο Άντριου ΜακΝτόναλντ, Τζον Χοτζ, Ντάνι Μπόιλ, που ήδη πέρασε στην ιστορία ως μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του ΅90. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας παρέας junkies στο Εδιμβούργο, στα τέλη της δεκαετίας του ΅80, με κεντρικό ήρωα και αφηγητή (voice-off) τον Μαρκ Ρέντον. Σαν ένα ταξίδι καταβύθισης στον κόσμο της αφασίας και των παραισθήσεων της πρέζας μέχρι την φάση της επανένταξής του Ρέντον (τώρα θα γίνω σαν κι εσάς) -πάντοτε με δική του επιλογή. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι αυτοί οι τύποι είναι με τον δικό τους τρόπο γνήσια παιδιά της εποχής τους: επικίνδυνα γοητευτικοί. Πνευματώδεις, ριψοκίνδυνοι, παθιασμένοι στοργικοί, λίγο τρελοί και λίγο κακοί- όπως αρέσει στ' αλήθεια στα σημερινά κορίτσια. Όπως και η ίδια η ταινία, που παρότι το θέμα της είναι η δυστυχία, η απόγνωση και ο θάνατος, που προκαλεί το trip-out των ναρκωτικών, ο τελικός της στόχος είναι, μην το ξεχνάμε, η απόλαυση του θεατή. Σαν ένα κινηματογραφικό, κει άκρως αποκαλυπτικό: περισσότερο από οποιοδήποτε ντοκιμαντέρ ή επιφανειακή μυθοπλασία, ταξίδι αναψυχής στην κόλαση και στον παράδεισο του trip, που όσοι δεν το αντέχουν μπορούν να πάθουν και ναυτία. Όπως στη σουρεαλιστική σκηνή της κατάδυσης στο βυθό της πιο βρώμικης τουαλέτας της Σκωτίας. Ή των παραισθήσεων που προκαλεί το σύνδρομο στέρησης του Ράντον στο κλειστό δωμάτιο του. Οι συνεχείς εναλλαγές οπτικών και μουσικών ρυθμών, οι λήψεις από χαμηλά, οι λήψεις από ψηλά, οι λήψεις με ευρυγώνιο, τα έντονα χρώματα, τα υποφωτισμένα πλάνα, το παράλληλο μοντάζ, οι απανωτές ατάκες, προσδίδουν στην αφήγηση έναν τρελό ρυθμό χιπ-χοπ, που αναμειγνύει όλα τα στυλ κινηματογράφισης, από τα πιο κλασικά (τα ταβάνια του Γουέλς) ως τα πιο μεταμοντέρνα (ΜΤV αισθητική), φτιάχνοντας ένα έργο βίαιο, διασκεδαστικό, ωμό, σπινταριστό, βρώμικο, λυρικό, αν-ήθικο, σεξιστικό, απίθανο, προκλητικό, σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό: όπως στ' αλήθεια αρέσει σήμερα στα κορίτσια και στ' αγόρια.

Σωτήρης Ζήκος

Τrainspotting. Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ. Σενάριο: Τζον Χοτζ. Ηθοποιοί: Γιούαν ΜακΓκρέκορ, Γιούεν Μπρέμνερ, Τζόνι Λι Μίλερ, Κέβιν ΜακΚιντ. Διάρκεια: 94', 1996