(Αρδέννες)
του Robin Pront
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Μου αρέσουν οι ιστορίες που σχετίζονται με εγκλήματα, οι καταστάσεις όπου οι χαρακτήρες κάνουν επιλογές που εσύ ή εγώ δεν θα κάναμε. Η ταινία είδους είναι κάτι που μου ταιριάζει, καθώς με συναρπάζουν οι άνθρωποι που έχουν ένα διαφορετικό είδος ηθικής πυξίδας από το μέσο όρο.
Προφανώς για να είναι πειστική η ταινία δεν θα μπορούσα να πω μια ιστορία για Ιταλούς μαφιόζους στο Βέλγιο για παράδειγμα, οπότε εστίασα σε ρεαλιστικούς χαρακτήρες που μπορεί να συναντήσει κανείς στη χώρα μου. Η ταινία ακολουθεί ένα πολύ σκοτεινό μονοπάτι, είναι απαιτητική και με μεγάλη ένταση, δεν σε αφήνει αδιάφορο.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι ότι πρόκειται ουσιαστικά για μια ερωτική ιστορία. Ένα άλλο θέμα που με ενδιέφερε είναι και η αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ των χαρακτήρων και νομίζω ότι αυτό κάνει την ταινία αυθεντική. Η μουσική επίσης παίζει μεγάλο ρόλο καθώς ενώ ακούγεται δυνατά την ίδια στιγμή οι χαρακτήρες δεν μπορούν να μιλήσουν ειλικρινά ο ένας στον άλλον.
Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι δύο αδέρφια που μιλούν πολύ, αλλά ποτέ για τα σωστά πράγματα. Πρέπει οπωσδήποτε να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, αλλά η μάτσο κουλτούρα δεν τους το επιτρέπει. Προσπάθησα να μην είναι τόσο ξεκάθαρα ο «καλός» και ο «κακός». Ο Κένι κάνει φρικτά πράγματα, αλλά υποφέρει από έλλειψη αγάπης. Και υπάρχει και ο παράγοντας χιούμορ. Πιστεύω ότι έχει και στοιχεία που σε κάνουν να τον συμπαθήσεις. Ο Κένι είναι φασαριόζος αλλά από την άλλη ο Ντέιβ είναι υπερβολικά σιωπηλός και δειλός. Ο Ντέιβ θα έπρεπε να κάνει περισσότερο θόρυβο ενώ ο Κένι λιγότερο. Η τέχνη των λεπτών διακρίσεων είναι αυτή που ξεχωρίζει τα καλά σενάρια και πιστεύω ότι εδώ το πετύχαμε.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)