(Τζάνγκο, Ο βασιλιάς του σουίνγκ)
του Etienne Comar

Γαλλία, 1943. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής,  o κιθαρίστας και συνθέτης Django Reinhardt κάθε βράδυ, διασκεδάζει το παρισινό κοινό με την πνευματώδη, γεμάτη ζωντάνια μουσική του, τη «τσιγγάνικη swing». Ενώ πολλοί Ρομά αντιμετωπίζουν τις ρατσιστικές διώξεις ή, εν μέσω της ναζιστικής κατοχής, δολοφονούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Django πιστεύει ότι είναι ασφαλής λόγω της δημοτικότητάς του. Όταν  οι πράκτορες της ναζιστικής μηχανής προπαγάνδας του ζητήσουν να κάνει περιοδεία στη Γερμανία, ως ένα αντιστάθμισμα της επιρροής της «νέγρικης μουσικής» από τις ΗΠΑ, ο Django Reinhardt αρνείται. Ένας από τους θαυμαστές του  βοηθά τον Django Reinhardt, την έγκυο γυναίκα του και τη μητέρα του να κρυφτούν σ’ ένα χωριό κοντά στα ελβετικά σύνορα…
Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Etienne Comar κάνει το πορτραίτο ενός αντισυμβατικού καλλιτέχνη του οποίου η ζωή είναι σαν τη γεμάτη αυτοσχεδιασμούς μουσική του. Αντιμέτωπος με το ερώτημα εάν πρέπει ή όχι να επιτρέψει η τέχνη του να χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά για πολιτικούς σκοπούς, ο κεντρικός χαρακτήρας πρέπει να λάβει μια απόφαση ζωτικής σημασίας.
Η Βικιπαίδεια σημειώνει για τον κεντρικό χαρακτήρα: «Ο Τζάνγκο Ράινχαρντ/ Django Reinhardt ήταν πρωτοποριακός βιρτουόζος κιθαρίστας της τζαζ και συνθέτης, που ξεχώρισε για την τεχνική και τη δεξιοτεχνία του, ενώ εφηύρε ένα εντελώς νέο στυλ τεχνικής τζαζ κιθάρας».
Με τους Reda Kateb (στο ρόλο του Django Reinhardt), Cécile de France, Beata Palya , Bim Bam Merstein, Gabriel Mirété.
Στο περιοδικό Variety ο Peter Debruge γράφει: «Ως ένας συνδυασμός ιστορικών γεγονότων και μυθοπλασίας γύρω από τη ζωή του μύθου της τζαζ Τζάνγκο Ράινχαρτ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ταινία προσφέρει έναν σπουδαίο ρόλο για τον ταλαντούχο Ρεντά Κατέμπ (Ο Προφήτης, Μακριά από τους Ανθρώπους). [..] Αντί για τις συγκρούσεις, ο Κομάρ επιλέγει να εστιάσει στη μουσική, διακόπτοντας την αφήγηση για να απολαύσουμε τον Ρεντά Κατέμπ ως Τζάνγκο και μαζί τη μπάντα του να δίνουν συναυλίες. Αυτές είναι οι πιο γοητευτικές σεκάνς στην ταινία ξεκινώντας με μια επτάλεπτη σκηνή όπου ο Τζάνγκο σταματάει το ψάρεμα στον Σηκουάνα για να δώσει ένα ρεσιτάλ σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο του Παρισιού».  
Στο περιοδικό The Film Stage ο Ed Frankl σημειώνει: «Ως μια ταινία που υπογραμμίζει την ιδέα ότι κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποκοπεί από τις κοινωνικές αδικίες και τα βάσανα του κόσμου που τον περιβάλλει, είναι ιδιαίτερα πειστική και ωθεί το κοινό να αναρωτηθεί πώς μουσικοί, καλλιτέχνες και σκηνοθέτες σήμερα θα μπορούσαν να ερμηνεύουν και να αντιδρούν στο ταραγμένο πολιτικό περιβάλλον της εποχής μας».

 
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος φεστιβάλ Βερολίνου)