(Να με φωνάζεις με τ’ όνομα σου)
του Luca Guadagnino
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

(...) Μου αρέσει να πιστεύω ότι το «Να με φωνάζεις με τ’ όνομα σου» κλείνει την τριλογία των ταινιών μου για την επιθυμία, μαζί με το «I Am Love» («Είμαι ο έρωτας») και το «A Bigger Splash» («Κάτω από τον ήλιο»).
Εκεί που στις προηγούμενες ταινίες, η επιθυμία οδηγούσε στην κτητικότητα, τη μετάνοια, την περιφρόνηση, την ανάγκη για απελευθέρωση, στο «Να με φωνάζεις με τ’ όνομα σου» θέλαμε να εξερευνήσουμε ένα ειδύλλιο της νιότης. Ο Elio, ο Oliver και η Marzia έχουν μπλέξει σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι, όμοιο με αυτό που περιέγραψε κάποτε ο Truman Capote ως τον έρωτα, που δεν έχει γεωγραφία, δεν ξέρει από σύνορα.
Η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στους πατέρες της ζωής μου: τον πατέρα μου και τους κινηματογραφικούς, τον Renoir, τον Rohmer, τον Bertolucci.

(...) Δεν θεωρώ την ταινία ένα υπέρ-διανοούμενο και εκλεπτυσμένο έργο τέχνης. Είναι μια τρυφερή ερωτική ιστορία που επηρεάζει το κοινό με έναν αισιόδοξο τρόπο. Ήθελα να είναι σαν ένα κουτί με υπέροχα σοκολατάκια.
(...) Θέλαμε να καθρεφτίσουμε την ουσία του βιβλίου [σ.τ.ε. του André Aciman], χωρίς να το κάνουμε με τον ίδιο τρόπο. Πήραμε άλλη διαδρομή.
(...) Οι Perlmans έχουν βυθιστεί στη ζωή στην εξοχή, νιώθουν με κάθε τους αίσθηση μέρος της φύσης. Είναι σαν τη γη, τα δέντρα, τις αγελάδες, το γρασίδι, το νερό που τρέχει. Είναι μέρος του όλου. Αγαπούν και σέβονται τον κύκλο των εποχών.
(...) [Η τριλογία που ξεκίνησε με το «I Am Love» και το «A Bigger Splash»] Οι τρεις ταινίες συνδέονται με την αποκάλυψη της επιθυμίας. Είτε ένα ξέσπασμα επιθυμίας για κάποιον ή τη συνειδητοποίηση ότι είσαι το αντικείμενο του πόθου κάποιου. Σε αυτή την ταινία, ο Elio καταλαβαίνει ότι υπάρχει κάτι μέσα του που δεν ξέρει τι να το κάνει, αλλά θέλει να το ακολουθήσει. Η ταινία είναι η όμορφη αναγνώριση του πώς αλλάζεις όταν αγαπάς κάποιον με θετικό τρόπο.
(...) Δεν έχω κάνει ποτέ ιστορική ταινία, αλλά μου αρέσει η ιδέα να έχω μία χρονική απόσταση για καλύτερη προοπτική. Σε αυτήν την ταινία, έχω να κάνω με μια στιγμή στην ιταλική ζωή για την οποία έχω πολλές δυνατές αναμνήσεις.
(...) Το σεξ στην οθόνη μπορεί να γίνει το πιο βαρετό θέαμα. Γενικά, αν η ερωτική πράξη είναι ένας τρόπος να εξερευνήσεις τη συμπεριφορά και πώς αντανακλάται στους χαρακτήρες, τότε με ενδιαφέρει. Αλλά είναι να κάνει μόνο με την απεικόνιση της πράξης, τότε όχι.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)