(Μια νέα γυναίκα)
της Léonor Serraille
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

Μια νέα γυναίκα αντιμέτωπη με τη λογική και με το θυμικό της, με το νευρικό της σύστημα και με τις αντοχές του, με την ψυχοφθόρα νεύρωσή της και την απαγκίστρωσή της από αυτήν, με τη μη-ενήλικη περίοδο της ζωής της και με τις προσπάθειές της για ενηλικίωση και χειραφέτηση...
Με την επιστροφή της σε μια μεγαλούπολη που την ελκύει και την απωθεί ταυτοχρόνως, μέσω διαδοχικών συναντήσεων με παλιά ή καινούργια πρόσωπα, παλεύοντας να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην εχθρότητα, στην αντιπαλότητα και στην ανάγκη για συμφιλίωση, ανάμεσα στην ξεροκεφαλιά και στην ενδοτικότητα...
Κυρίως παίρνοντας τη γενναία απόφαση να κοιταχτεί στον καθρέφτη, πιέζοντας τον εαυτό της να απαλλαγεί από τη φενάκη των ψευδαισθήσεων ή της αυτολύπησης, και αφήνοντας το βλέμμα της να λοξοδρομήσει και να απλωθεί λίγο πιο πέρα από τους προσωπικούς της, και μόνον, καημούς ή τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της...
Η ίδια η σκηνοθέτις Léonor Serraille δηλώνει πως εμπνεύστηκε από τον πρόωρα χαμένο -ιδανικό αυτόχειρα- Patrick Dewaere (το "έτερον ήμισυ" του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, κάποτε) ενώ εμείς από τη μεριά μας διακρίνουμε καταφανείς, διακριτικές ή λανθάνουσες επιρροές (κυρίως από συγγενείς γαλλικές ταινίες). Συμπαθέστατη πρώτη ταινία μεγάλου μήκους και πολύ καλή αρχή για μια νέα κινηματογραφίστρια. Αν στη δεύτερη ταινία της απλώσει κι άλλο τα φτερά της, έτσι που να απαλλαγούμε κι εμείς από την εντύπωση του κινηματογραφικού déjà-vu που μας αφήνει κάποιες φορές, νομίζω πως τα πράγματα θα είναι ακόμα καλύτερα. Για την πρωταγωνίστρια Laetitia Dosch, μόνο καλά λόγια έχει να πει κανείς.