(Η οδύνη)
του Emmanuel Finkiel
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

Από το λογοτεχνικό στο κινηματογραφικό αφήγημα. «Η οδύνη» του Emmanuel Finkiel, στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνιστές τους Mélanie Thierry, Benoît Magimel, Benjamin Biolay. Κινηματογραφική εκδοχή του υποβλητικού, αυτοβιογραφικού και ημερολογιακού αφηγήματος της Μαργκερίτ Ντυράς, μιας ποιητικής διατριβής πάνω στην «αρρώστια της οδύνης», όπως αυτή εμφανίζεται και εξελίσσεται, σιγοτρώγοντας την ψυχή και το σώμα μιας νεαρής γυναίκας, μέλους της γαλλικής αντίστασης –από τη στιγμή που η Γκεστάπο συλλαμβάνει τον επίσης αντιστασιακό άνδρα της, εκτοπίζοντάς τον στη συνέχεια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, μέχρι την επάνοδό του στο Παρίσι (σε κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου), μετά την απελευθέρωση. Αργόσυρτη κινηματογραφική αφήγηση (με εμμονή σε κοντινά ή πολύ κοντινά πλάνα πάνω σε πρόσωπα, αντικείμενα ή λεπτομέρειες χώρων), κάποιες φορές με υπερβολικό και πιεστικό τρόπο, που ακολουθεί πιστά το κείμενο από το οποίο εμπνέεται, εστιάζοντας επίσης στον φόβο της νεαρής, τότε, συγγραφέως Ντυράς, κυρίως όταν αναγκάζεται να βρεθεί αντιμέτωπη με διλήμματα γύρω από ζητήματα τόλμης, συμβιβασμών, ανάληψης διπλών ρόλων, συζυγικής πιστότητας, υποβόσκουσας ερωτικής επιθυμίας, ντροπής...
Ή, τέλος, ανθρώπινων αντοχών σε καταστάσεις στενής πολιορκίας, όταν η αποστέρηση, η σύγχυση και οι ενοχές μετατρέπονται σε άγρια θηρία.