του John Schlesinger
(η κριτική της Pauline Kael)

Η φράση-κλειδί στο Darling είναι η σκηνή που μας προσκαλεί να γελάσουμε με τις λήψεις ντοκιμαντέρ του «ανόητου μικρού» κόσμου στο δρόμο να απαντάει σ' έναν τηλεοπτικό ρεπόρτερ (παιγμένο από τον Ντερκ Μπόγκαρντ/ Dirk Bogarde) που τους ρωτάει: «Τι δεν πάει καλά στην Αγγλία;». Το ίδιο το φιλμ δίνει, ειρωνικά, από μόνο του μια απάντηση ακριβώς τόσο χαζή και κακοκέφαλη όσο και αυτωνών κι ακόµα μοιάζει να αυτοσυγχαίρεται που έχει κάνει µιά τόσο έξυπνη, περίτεχνη εκτίμηση για την μοντέρνα κοινωνία.
Η Ντάρλινγκ του τίτλου, παιγμένη από την Τζούλι Κρίστι/ Julie Christie , είναι µιά μέτρια, µεσοαστούλα που αποβλέπει προς τα ψηλά. Πότε-πότε ποζάρει, κάποτε εξασφαλίζει µιά ασήμαντη συμμετοχή σε μία ταινία, αφήνει έναν σύζυγο, απατάει έναν εραστή, βρίσκει άλλους καινούργιους ύστερα από κάποιες συμφορές όπως μια έκτρωση, ένα όργιο κι ένας θρησκευτικός προσηλυτισμός, οδηγείται στο τέλος η δύστυχη να παντρευτεί έναν πρίγκιπα. Αν κάποιες γυναίκες απ' το κοινό θα πουν, «Εκεί για την χάρη του...» και οι ευαίσθητοι πουν, «Έχασε την ευκαιρία για ευτυχία όταν άφησε τον μόνο άνθρωπο που στ' αλήθεια την αγαπούσε», άλλοι θα σκεφτούν, «Δεν φαίνεται να 'ναι και τόσο άσκημα». Ξέρουμε τι περίπου να σκεφτούμε: πώς αυτό το κορίτσι δεν έχει κατεύθυνση στη ζωή. Ξέρουμε την ιστορία που έχει αναπτυχθεί μέσα από τούς τίτλους των Αγγλικών εφημερίδων. Μπορούμε να θεωρήσουμε πώς αυτή θα ‘ναι κάπως βαριεστημένη και ζηλιάρα για ό,τι δεν καταλαβαίνει όπως η Μίλντρετ στο Of Human Bondage (Ανθρώπινα Δεσμά): εκεί αυτή ξεφωνίζει, «Σιχαίνομαι τα βιβλία», καθώς τα ξαποστέλνει από τα ράφια. Μπορούμε να την δούμε να είναι τόσο κενή, μόνη και χωρίς αγάπη όπως στο The Goddess (H Θεά): εκεί αυτή βρίσκεται στο παλάτι της, µη διασκεδάζοντας με τα στολίδια της ούτε τόσο δα. Μπορούμε να δούμε πώς είναι τόσο πεινασμένη για διασκεδαστική συντροφιά όπως η Τζο στο A Taste of Honey (Γεύση από μέλι): εκεί αυτή λέει σ' έναν ομοφυλόφιλο φωτογράφο. «Θα μπορούσαμε να κάνουμε και χωρίς το σεξ. Δεν το συμπαθώ και πολύ». Και ακόμα το κατονομάζει για μας «Αν μπορούσα τουλάχιστον να νοιώσω πλήρης». Αλλά το μόνο που µπορούµε πραγματικά να νοιώσουμε, αφού ήταν κενή και ζορισμένη στην αρχή και παραμένει κενή στο τέλος, είναι «Ε, αφού πρόκειται να είναι δυστυχισμένη, πλούσια είναι καλύτερα».
Συνήθως, όταν πηγαίναμε σ' ένα έργο και η ηρωίδα ήταν αμαρτωλή, και μετά υπόφερε, τότε κι εμείς υποφέραµε μαζί της. Και υπέφερε τόσο πολύ περισσότερο από το πόσο είχε αμαρτήσει που το πληρώναμε τελικά πολύ ακριβά το λίγο που το είχαμε διασκεδάσει στην αρχή.
Το Darling πριµοδοτεί την νέα Θέση -το La Dolce Vita (Γλυκειά Ζωή) στυλ: η ηρωίδα (που προτείνει μια συζυγική εκδοχή της ανδρικής ενέργειας) δεν έχει σαν κεντρική ιδέα την αµαρτία, το µόνο που την νοιάζει είναι διασκέδαση εδώ και τώρα. Και ο συγγραφέας και σκηνοθέτης µας δείχνουν σαν καλή µια διασκέδαση όπως µπορούν, ενώ ρίχνουν μικρές σπόντες κοινωνικού σχόλιου που προορίζονται να «αναδείξουν» πόσο άρρωστη είναι στην πραγματικότητα αυτή η καλή διασκέδαση.
Ο συγγραφέας Φρέντερικ Ραφαέλ/ Frederic Raphael και ο σκηνοθέτης Τζών Σλέσσινγκερ/ John Schlesingerείναι προικισµένοι και διαθέτουν φαντασία εξίσου απέναντι στο βίτσιο και την αρετή. Αυτό µπορεί να είναι η επιτυχία της ταινίας, μιλώντας εµπορικά. Το βίτσιο τους έχει μια άχαρη πεζή όψη κοινωνικού λειτουργού. H απέχθεια της τζαζ και της εγκαρδιότητας και τα σοκαριστικά επιγράμµατα και τα µάτια που κοιτάζουν με άρρωστη ευχαρίστηση στην μισή αρετή είναι δηµοκρατικά ανοιχτή στον καθένα. Το βίτσιο τού Σλέσσινγκερ είναι τόσο άνετο σαν µια σύζυγος που πουλάει έρωτα στα περίχωρα. Ακόµα και το όργιο µπορεί εύκολα να τοποθετηθεί μ' ένα χαμηλό προϋπολογισμό σ' ένα µικρό σπίτι ή διαµέρισµα.
Αλλά ποιά είναι η άποψη του Darling, τι λέει πέρα από τις διακοσµητικές µπουνιές -όπως όταν οι ύπερσητισµένοι πλούσιοι σερβίρονται από ένα μικρό νέγρο με λιβρέα και πουδραρισμένη περούκα καθώς ακούνε μια έκκληση για αποταµίευση προς καταπολέµηση της πείνας; Λέγεται ότι οι τρελλοί στο δρόµο μαζεύονται από το κορίτσι και πιστεύουν πώς είναι µια ιδανική πετυχηµένη Ιστορία, ενώ εµείς το κοινό καταλαβαίνουμε καλύτερα. Μας κεντρίζει να δούµε πώς αυτή η πόρνη είναι παιδί των καιρών µας. Διαφέρει όµως σε τίποτα αυτή η ταινία µε την αγάπη της, το κρυφοκύτταγμα και την κοροϊδία της, ή είναι σε τίποτα πιο βαθιά, από τα περιοδικά «κουτσομπολιών» και τα άρθρα που επίσης δείχνουν πόσο βρώμικη είναι πραγματικά η ζωή των διασηµοτήτων; και δεν είναι προσφιλή αυτά τα αναγνώσματα στον ίδιο κόσµο στο δρόμο που θα καταβροχθίσει επίσης αυτήν την ταινία;
Οι παράγοντες της ταινίας, βιαστικοί να βρουν τα σηµεία που θα σατιρίσουν, αρχίζουν την ταινία µε µια αφίσσα πείνας που αντικαθίσταται μετά από τα γράµµατα που πέφτουν -µια αφίσσα που διαφημίζει τό Darling. Όχι τον τρόπο της ζωής του Darling, αλλά την ταινία τους. Η σάτιρα τους είναι αμφιλεγόµενη: Το Darling είναι τόσο κενό νοήµατος όσο και η κενότητα της ζωής που προβάλλει.

(από το βιβλίο «It happened in the Movies» Μετάφραση: Αφροδίτη Κοτζιά. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Τσόντα)