του Ivan Salatic

Η Sanja, μια νεαρή γυναίκα που εργάζεται ως θαλαμηπόλος σε επιβατηγό πλοίο, αναγκάζεται να πάρει το δρόμο της επιστροφής, όταν βρίσκεται ξαφνικά χωρίς δουλειά. Ύστερα από μια σύντομη στάση σε έναν μεταβατικό τόπο, καταλήγει στη μικρή παραθαλάσσια πόλη της, ένα λιμανάκι του Μοντενέγκρο που κάποτε έσφυζε από ζωή αλλά τώρα βουλιάζει στη φτώχεια και την παρακμή. Το ιστορικό ναυπηγείο του, μοναδική πηγή εργασίας για τους εναπομείναντες κατοίκους, έχει κηρύξει πτώχευση αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους.
Σιωπηλή περιπλάνηση σε έναν τόπο που σταδιακά εξαφανίζεται,η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ιvan Salatic είναι υπνωτική απεικόνιση μιας δυσμενούς πραγματικότητας αλλά και ελεγεία για έναν κόσμο που χάνεται οριστικά. Χρησιμοποιώντας  έντονα  ελλειπτική αφήγηση που ξεδιπλώνεται με αργούς ρυθμούς και έχει ως αφετηρία της τη νεαρή Sanja–το μόνο πρόσωπο που κατονομάζεται- η ταινία παρακολουθεί διαδοχικά τις ιστορίες πέντε ανθρώπων των οποίων οι άτονες ζωές αλληλοσυνδέονται. Μέσα από ελάχιστους διαλόγους και άρτια καδραρισμένα πλάνα αποκαλύπτεται σταδιακά όχι μόνο ό,τι έχει απομείνει από ένα παροπλισμένο ναυπηγείο αλλά και ένα γκρίζο τοπίο ερήμωσης, παραίτησης και υπαρξιακής μοναξιάς.
Μια θλίψη και μια διαρκής αίσθηση ασάφειας και αβεβαιότητας πλανώνται πάνω από το χώρο και τα πρόσωπα της ταινίας. Μια σειρά απλών υπαινιγμών και ενδείξεων καθορίζουν  τη θεματική και την αισθητική της. Οι σχέσεις των προσώπων δεν προσδιορίζονται με ακρίβεια. Ο Salatic επιλέγει την αφαίρεση και τη λιτότητα για να τονίσει την τραγικότητά τους αλλά και για να υποβάλει με αντιστικτικό τρόπο τα καίρια προβλήματα μιας περιοχής που γνωρίζει καλά : την κατάρρευση των παλιών συστημάτων, τη μετάλλαξη του φυσικού τοπίου, την εγκατάλειψη, την ανάγκη προσαρμογής. Με την ελάχιστη δυνατή δράση και μοναδική πηγή πληροφόρησης καθαρά εξωαφηγηματικά στοιχεία (τις ειδήσεις που ακούγονται από μια αόρατη πηγή και τα ασπρόμαυρα πλάνα αρχείου) εισάγει το θεατή σε ένα σύμπαν ρεαλιστικής δυστοπίας, σε έναν κόσμο βουβό και τραγικά μόνο.  
Στο You Have The Night το γκρίζο γίνεται βαθμιαία μαύρο. Και ο τίτλος του είναι παραπλανητικός. Η νύχτα δεν έρχεται για να υποσχεθεί απολαύσεις αλλά σαν σκοτάδι -κυριολεκτικά και μεταφορικά- που καταπίνει τα πάντα, έμψυχα και άψυχα. Μοναδική ελπίδα διαφυγής η διαρκής μετακίνηση, σαν κι αυτή της σκοτεινής θάλασσας που επανέρχεται σταθερά στην ταινία. Αυτή φέρνει τη Sanjaστη γενέθλια γη κι αυτή τελικά την απομακρύνει προς νέους, το ίδιο ομιχλώδεις ορίζοντες.   

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]