(Summer)
του Kirill Serebrennikov

Η αίθουσα συναυλιών είναι γεμάτη από ένα νεανικό κοινό. Στη σκηνή ένα ροκ συγκρότημα. Και από κάτω οι υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης προσπαθούν ματαίως να τιθασεύσουν τη νεανική ορμή. Δεν βρισκόμαστε στις απαρχές του ροκ-εν-ρολ, αλλά στις τελευταίες μέρες της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, στα τέλη της δεκαετίας του 80. Όταν το ροκ τελούσε σε καθεστώς ημιπαρανομίας.
Η αφήγηση της ταινίας διαδραματίζεται στο τότε Λενινγκράντ (σήμερα Αγία Πετρούπολη) και εστιάζει σε δύο πρόσωπα θρύλους της σοβιετικής ροκ σκηνής: τον Viktor Tsoi του συγκροτήματος Kino (στο ρόλο ο κορεάτης Teo Yoo που έπαιζε στην ταινία του Kim Ki-Duk, One on One) και ο Mike Naumenko του συγκροτήματος Zoopark. Ο κοινός τόπος αυτών των δύο δεν είναι μόνο η αγάπη τους για την ροκ μουσική, αλλά και η αγάπη τους για την ίδια γυναίκα την σύζυγο του Mike Naumenko, Natasha (που υποδύεται η σαγηνευτική Irina Starshenbaum). Η αφήγηση εστιάζει στη σχέση δασκάλου- μαθητή μεταξύ Mike Naumenko και Viktor Tsoi, στην ανάδυση του τελευταίου σαν ροκ ειδώλου και στις περιπλοκές της σχέσης τους με την Natasha. Μια αίσθηση παρανομίας, αλληλεγγύη, δεσμοί μιας ανιδιοτελούς φιλίας, οι σταρ του ροκ της Δύσης ως ογκόλιθοι, ένα ερωτικό τρίγωνο, η ροκ μουσική και οι (ανατρεπτικές) δυναμικές της: αυτά είναι τα όρια της αφήγησης.
Χρησιμοποιώντας ασπρόμαυρο, ο Kirill Serebrennikov (Betrayal, 2012, The Student, 2016) αναπαράγει μια εποχή και την αίσθησή της: ένας κόσμος μανιχαϊστικός, άσπρο –μαύρο, που έχει προ πολλού παύσει να υπάρχει. Την ασπρόμαυρη και ρεαλιστική στο ύφος αφήγηση, διακόπτουν ένθετα βίντεο-κλιπ πάνω σε διάσημα τραγούδια της εποχής –μεταξύ των οποίων και τα Psycho Killer των Talking Heads ή το τραγούδι του Iggy Pop, The Passenger. Αυτά τα μουσικά ιντερλούδια είναι αποκαλυπτικά μιας ροκ φαντασίας που καταπιέζεται και δρα υπογείως.
Αυτή είναι εξάλλου και η κυρίαρχη αντίθεση που διατρέχει την ταινία: ανάμεσα σε μια εξουσία που καταπιέζει και σε μια φαντασία που αντιστέκεται. Και είναι ακριβώς αυτή η αντίθεση, που διαρκώς υπογραμμίζεται από τον σκηνοθέτη, που προσδίδει στην ταινία μια ισχυρή αίσθηση αθωότητας. Για το στιγματισμένο (ή καλύτερα μολυσμένο) από τους κανόνες του μάρκετινγκ δυτικό ροκ, αυτή η αίσθηση αθωότητας είναι κάτι που προ πολλού έχει χαθεί και αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση. Ό,τι βλέπουμε στην ταινία είναι το ροκ εν τη γενέσει του, στις απαρχές του: αγνό, αθώο και κυρίως ανατρεπτικό …

Δημήτρης Μπάμπας