(Στους διαδρόμους)
του Thomas Stuber
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΟΝΟΦΟΡΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ.
Υπάρχουν ταινίες με θέμα τη μελαγχολία και ταινίες πράγματι πολύ μελαγχολικές. Η ταινία «Στους διαδρόμους» του Γερμανού Thomas Stuber συνδυάζει και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά. Χρονικό πάνω στη νόσο της πλήξης, της μονοτονίας, της άνοστης ζωής, της σωματικής απροθυμίας και της συναισθηματικής κόπωσης, της ψυχικής πανωλεθρίας στην τελική. Σε παρόμοιους χώρους, στους διαδρόμους ενός γιγαντιαίου σούπερ μάρκετ χονδρικής, οι υπάλληλοι-ρομπότ, ιδιαιτέρως οι οδηγοί ανυψωτικών μηχανημάτων με πιρούνι στην άκρη του βραχίονα για τη μετακίνηση των αποθηκευμένων, δεν συμπεριφέρονται απλώς σαν μηχανήματα και οι ίδιοι, αλλά σαν τρομακτικά, μαγκωμένα, ανθρωποειδή που προκαλούν αυτολύπηση, και απέχθεια σε έναν απλό παρατηρητή. Κι όμως, δεν έχουν απαρνηθεί εντελώς την ανθρώπινη διάσταση της ύπαρξής τους. Άλλος ερωτεύεται, άλλος φλερτάρει, άλλος βρίσκει καταφύγιο στο πιοτό και στην κατάθλιψη, άλλος κάνει χιούμορ, άλλος αυτοκτονεί… Επικεντρωμένη σε τρία πρόσωπα, δυο άνδρες-μια γυναίκα, και τα τρία χειριστές μηχανημάτων κλαρκ, η ταινία δεν εξετάζει απλώς, εργαστηριακά, το πρόβλημα της αλλοτρίωσης και του απανθρωπισμού, αλλά συμμετέχει οργανικά μέσα στην όλη διαδικασία της καταβαράθρωσης αυτών των ανθρώπινων ψυχών, που αρνούνται με πείσμα την εκμηδένιση της αξιοπρέπειάς τους, όταν δεν επιλέγουν το απονενοημένο. Λύσεις-κλισέ, αντίδοτα κι ανακουφιστικά, ευτυχώς, ούτε μοστράρονται ούτε συνταγογραφούνται. Πρόκειται για κινηματογράφο που ανοίγει απευθείας διάλογο με το πρόβλημα, ποντάροντας στη λογική πως όταν τα πράγματα λέγονται με τ’ όνομά τους, αυτό είναι ήδη ένα βήμα προόδου στη θεραπεία της νόσου. Μέθοδος φυσικά κληροδοτημένη απ’ το ντοκιμαντέρ, εκείνο ακριβώς που, ως κάμερα-μικρόφωνο-εργαλείο, ενσωματώνεται στο θέμα του, αποκαλύπτοντας, με σθένος και ακρίβεια, την πιο ωμή πλευρά της πραγματικότητας, που τις περισσότερες φορές κρύβεται κάτω απ’ το ακίνδυνο πανωφόρι της απατηλής καθημερινότητας και συνήθειας.