(Η στολή του λοχαγού)
του Robert Schwentke
(το σχόλιο της Μαρίας Γαβαλά)

 Μια ταινία γυρισμένη από σύγχρονο Γερμανό σκηνοθέτη, με πολλά προσόντα κατά τη γνώμη μου, που μάλλον δεν την προσέξαμε όσο θα 'πρεπε. Ενώ το Τρίτο Ράιχ ψυχορραγεί, η λογική της φυλετικής ανωτερότητας τρώει τις ίδιες της τις σάρκες, και τα κουρέλια απ' τα στρατεύματα του Χίτλερ αλληλοσπαράσσονται, στο ζενίθ της παραφροσύνης τους...
Η θεοποίηση του ναζιστικού παραλόγου σε όλο το μακάβριο κρεσέντο του, σε μια αποθέωση της κόλασης των άγριων ενστίκτων. Μια ταινία που δηλώνει και ομολογεί, μεταξύ άλλων, πόσο νωπό παραμένει πάντα το τραύμα της ενοχής, στη συνείδηση των νεότερων Γερμανών καλλιτεχνών, και πόσο έντονη είναι η ανησυχία τους για κάθε πτυχή του νεοναζιστικού φαινόμενου, που ύπουλα ξεδιπλώνεται σήμερα παντού γύρω μας.

(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο Facebook)