(Εξόριστος συγγραφέας)
του Alexey German Jr.

Λένινγκραντ, Νοέμβριος 1971. Η πόλη, καλυμμένη απ’ την ομίχλη, γιορτάζει άλλη μια επέτειο της ηρωικής επανάστασης. Όμως η χώρα βρίσκεται πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά σε ένα τέλμα. Ο Sergei έχει προσωπική εμπειρία από την κατάσταση. Τα χειρόγραφα του νέου συγγραφέα απορρίπτονται συστηματικά από τα κρατικά έντυπα. Η άποψή του για τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν είναι η επιθυμητή. Και άλλοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα, όπως ο φίλος του ο Joseph Brodsky, ο οποίος ωθείται σε αναγκαστική εξορία. Ο Sergei ωστόσο είναι αποφασισμένος να μείνει και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή με τη γυναίκα και την κόρη του. Θέλει να γράψει για το πώς αποκαλύπτεται η πραγματικότητα: για τους εργάτες των ναυπηγείων ή των εργοταξίων του μετρό, εκεί όπου μια μέρα βγήκαν στην επιφάνεια τα σώματα τριάντα παιδιών που σκοτώθηκαν στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
Η ταινία του Alexey German Jr. χρησιμοποιεί grand tableaux και παρατεταμένες λήψεις tracking για να σκιαγραφήσει τον κόσμο του ρωσοεβραίου συγγραφέα Sergei Dovlatov (1941-1990) του οποίου τα ευφυέστατα ειρωνικά κείμενα είχαν απαγορευτεί στη Σοβιετική Ένωση επί Μπρέζνιεφ. Μέσα από αυτή την τραγικωμική σύνθεση επανάστασης και αφομοίωσης, πόνου και κόπωσης, προκύπτει το πορτρέτο μιας εποχής στασιμότητας με όλες τις καταστροφικές της συνέπειες.
Ο σκηνοθέτης δηλώνει σχετικά στην Rossiyskaya Gazeta: «Με ενδιέφερε ο ίδιος ο Dovlatov ως άνθρωπος και ως συγγραφέας και όχι ως φανταστικό πρόσωπο (γι’ αυτό στο σενάριο συνεργάστηκε με την Katherine Dovlatov, κόρη του συγγραφέα). Και φυσικά το Λένινγκραντ στις αρχές του 1970. Δεν υπάρχει έλλειψη ταινιών ειδικά όσον αφορά τη Μόσχα για την εποχή εκείνη. Πρόκειται όμως για ταινίες σχετικές με σπορ και πολέμους. Δεν έχουμε καθόλου ταινίες για σημαντικούς καλλιτεχνικούς δημιουργούς. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο κενό. Το Λένινγκραντ ήταν τότε το κέντρο της πολιτιστικής ζωής της χώρας.Ειδικά το 1971 (η ταινία παρουσιάζει έξι μέρες από τη ζωή του συγγραφέα το 1971) ήταν πολύ σημαντική χρονιά. Ο Brodsky ήταν ακόμα στο Λένινγκραντ και ο Dovlatev δεν είχε φύγει για το Ταλίν. Και οι δυο τους ήταν νέοι. Δε θέλαμε ωστόσο να κάνουμε μια ταινία για τον καθημερινό τρόμο της σοβιετικής εποχής. Αλλά ούτε και για την ευτυχία της νιότης. Σημαντικό όμως μέρος παίρνει το θέμα της αγάπης. Γιατί δε θα υπήρχε κατά τη γνώμη μου Dovlatov χωρίς τη δεύτερη σύζυγό του, τη Yelena.»

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος Φεστιβάλ Βερολίνου 2018, επιμέλεια Π.)